Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, XI.djvu/233

Da Wikisource.

Märchen 223

tü non est abbandunada, tü post gnir cun mai, in mia chasa pro mia mamma, chi sgür a’ t fa del bain e t’ vezza cun bun cour, ed eu a’ t tegn cuorturella di per di, infin cha tü vost star pro nus.

Cun quists amuraivels pleds, confortet el la giuvna e s’avicinet plan plan — la dant seis man, ed applichand ün bütsch sün quel della giuvna, sco ün segn da realla feduzia.

Alla buna giuvnetta, chi sainza sias alas as vezzeiva persa, plaschet il project — dat ir per intant cun el: — e cun que, entret allur ün conversar plü confident. Els as mettettan gio a sezzer e discuorettan insembel tuot il davomezdj; ingio allura, al giuven entret eir l’ocasiun, dalla confidar seis cour e dalla domondar sco sia spusa; que cha la giuvnetta ün pa persa — dalla perdita da sias alas eir convgnit e l’abratschet.

Siand allura bod saira, giettan els containts a bratscha sco spus e spusa vers chasa; et arrivand pro la mamma dschet el a quella. Vezzast mamma, quista ais mia diletta spusa, per la quala eu, per dids e nots non he ne mangia, ne dormi.

Sün que respuondet la mamma, scha la chosa ais, sco tü am disch, schi benedi sia il Segner, cha tü non hajast gnü üngün oter mal; e pe’ l reist, sun eu plü co containta, da havair uossa, in meis vegls dids üna brüt, chi ’m güda far las massarias d’ chasa e m’assista in meis casuals bsögns. Allura salüdet ella tuot cordial la giuvna, l’abratschand cu’ ls mans intuorn culöz e la bütschet.

La giuvnetta pero, a que ch’ün podaiva vair, as laschaiva fich increscher — per seis cuolms e las ottezzas — perque reistet il giuven divers dids a chasa, per la distrar da sia increschantüm; allura in seguit giaiv el darcheu davo seis manster — di per di — nel god, e guadagnaiva richamg per il victo e tuot ils cuosts da sia gliout.

Las alas da sia spusa pigliet el ün di our dal god zoppadamg a chasa, e zoppet quellas, nel fuond d’üna chaista della mamma, dschand a quella il motiv: „Guarda da tour saimper gio la clav della chaista, perche ella s’indubitta ch’eu n’haja tut sias alas, e podess ir tscherchand — allura sch’ella gniss lasura, schi dall’increschantüm ans mütsches ella, cun sias alas, svoland darcheu sün seis quolms — que ch’eu stovess morir da paschiun. —

Schi figl, schi! Eu vögl far sco tü giavüschast, dschet la mamma.

Ün di pero, cha la mamma douvraiva qualchosa our da quella chaista, invlidet quella da tour gio la clav, e la giuvna approfitet l’ocasiun per ir tscherchand, e chattet allura sias alas — cun las qualas ella partit bainbod — dschand alla mamma: Scha que displascha a vos figl mia partenza e ch’el am vol pür havair, schi dit: Ch’el stova gnir sü’ l cuolmen vaider per mai — A Diou!