Pagina:Goldoni - Opere complete, Venezia 1922, XXI.djvu/403

Da Wikisource.

CHI LA FA L'ASPETTA 397


vostra mare me prega che ve lassa andar un zorno da ela; gh’ho promesso, gh’ho dà parola, ancuo la ve aspetta.

Tonina. Ancuo la me aspetta?

Gasparo. Siora sì, ancuo.

Tonina. Quando l’aveu vista mia mare?

Gasparo. Stamattina.

Tonina. Sè stà da ella donca?

Gasparo. Son stà da ella, seguro.

Tonina. Ho capio.

Gasparo. Cossa mo?

Tonina. Ho capio.

Gasparo. Ma cossa?

Tonina. Accordi fatti, perchè vaga mi da mia mare, e vu dove volè.

Gasparo. In verità, Tonina, qualche volta sè bella.

Tonina. O bella, o brutta, se gh’avevi intenzion de trattarme cussì, me dovevi lassar dove che giera, che stava ben.

Gasparo. Con che sugo, con che proposito vegnìu fora co ste freddure?

Tonina. Ancuo mo, giusto per questo, da mia mare no ghe voggio andar.

Gasparo. E sì bisognerà che gh’andè.

Tonina. Bisognerà che ghe vaga?

Gasparo. Mi crederave de sì.

Tonina. Per che rason?

Gasparo. Ve dirò, fia mia; perchè la ve aspetta, perchè la v’ha da far veder della tela che vorave comprar, perchè gh’ho promesso che anderè, e perchè son un pochetto, un pochetto patron de dirve che voggio che andè.

Tonina. Oh potenza de diana de dia1... (alzandosi con furia)

Gasparo. Zitto! (a Tonina) Riosa. (chiamandola)

Riosa. Sior.

Gasparo. Porteghe la vesta e ’l zendà alla vostra patrona. (a Riosa)

  1. V. pag. 379 n. a.