Pagina:Storia di Santa Genoveffa.djvu/103

Da Wikisource.

— 92 —

lica, e assigureieme d'l perdon." "Sigfrid! mi caro sposo (dijō indò la donna desfigurada) i nè sung 'ng spirito no, mo tua Genofefa, tua sposa, ch' è ciamò in vita, dea che chi dui bongn' ommi, ch' m' dō accopè, à sconè mia vita."

'L conte ē smort dal orror, el i gnea scur dang i oudli, e l' anima confuja nè pudō capì les parores, ch' ella ā ditt, i ciarā ma fitt cung oudli cristalliſà, sceocche de spid'l, e la tignì tres pur 'ng signal.

Spo l' àla piè liſirmentr t' la mang, ch' el i struffa attira, cung usc' d' spavent: "Lasceme ia, lasceme ia, che tua mang è freida sceoucche na dlaccea, o mèneme impara te tua fossa, purcicche la vita m' è 'ng peis, 'ng sliſirament la mort."

Genofefa i ciara dunca cuna graziosità e affeziung angelica e disc': "Mi sposo amatissimo e bonissimo, dunque nè mè conesceste plou? Ciareme avviſa, ch' i sung tua fomena; sent mia mang coll' anell, ch' i à ceaffè da tè; r'vengn' a tè istess, o Signur, desmena dalla fantasia la triste idea."

Alla finada s' àle r'metù dall' impressiung, e quasi descedè fora deng grang semme s' àle lascè jou avvilì dang su pisc' e tengn' 'ng pezz i oudli frem soung chi trattg' d'l mūs smagrì, zenza pudei gnì cuna parora, cina ch' el s' ā sfoghè e rott fora teng rū de legrimes, e scraia: