Pagina:Storia di Santa Genoveffa.djvu/14

Da Wikisource.

— 3 —

fornì. Gonot slaicala da dumang o soulla sera cunung cest t'l brac' innascusc’ tles ciases di amarà, e i portā speisa rinforzante e ordura delicata, illaota ciamò na raritè in Germania, ch’ella s’ha sparagnè dalla boccia cearà. E col gni plou vedla d’angn’ e madura in gioventù, nè sè perdō nia fora sua bellezza e innozenza; anzi duttes les bones umes i mostrā cui deitg’ a sua filiolanza la Signorina (illaota nominang ingsceou incie les principesses) pur spidl de devoziung de modestia, amabilitè, e de vigne preziosa virtù, che fornesc’ l'anima dena jona.

Grof Sigfrid, cavalier de grang valuta, de sentimentg’ nia basc’, e bell de persona, i ha salvè la vita t’l muscedōz d’la battaglia al duca de Brabante, e dopo che la verra fō finida elle ste condutt dal duca in propria ciasa, e chesc’ i ā ceaffè sou ’ng amur desch’ ang so fì, e i pīta sua fìa pur sposa. Cang ch’ el gnē ’l dè, che Genofefa dò s’ung jì col grof ēle affliziung e legrimes pur dutt’l ciastell, e pur i contorni, e sebengn’ ch’ ella i portā grang amur a chel brao jon cavalier, ēla pou ci ella dutta in legrimes. — Incie ’l Pere lagrimā, cang ch’el l ā plengn’ d’amur pur l'ultima ota al cour e i djō: „Va, mia filuola; t’arbandones pere e uma attempà coll’ inzertezza de t’ udei ciamò na ŏta in vita sua; mo Iddì t’sii dagnora e dlunc to compangn’.