Pinochio par anpezan/Capitolo 19

Da Wikisource.
../Capitolo 18

../Capitolo 20 IncludiIntestazione 15 settembre 2014 75% Da definire

Carlo Collodi - Pinochio par anpezan (1883)
Traduzione dall'italiano di Ernesto Majoni Coleto (2008)
Capitolo 19
Capitolo 18 Capitolo 20

Capitolo 19

A Pinochio i roba ra monedes de oro e, par castigo, el ciapa cuatro mesc de prejon

Na ota tornà in zità, Pinochio l à scomenzà a contà i menute, e canche i à parù che fosse ora, l é moesc danoo ves el Cianpo dei Miracui.

Fin che l caminaa de speron batù, el cuore l i petaa come un mai e l fejea tich, tach, tich, tach, come l arloio de stua, e intanto el pensaa:
- E se inveze de mile monedes, su par i rame in ciatasse doimile? E se inveze de doimile, in ciatasse zinchemile? E se inveze de zinchemile, in ciatasse zentomile? Oh, se ra fosse coscì, ce un scior che deentarae!… Vorarae me cronpà un bel palazo, mile caai de len e mile stales par me ra gode, e pò na ciaena piena de bozes de rosolio e de alchermes, e na scanzia piena de fijcaries, de tortes, de panetoi, de mandolato e osties co ra brama intrà.

Fin che el pensaa coscì, l é ruà là dal cianpo, e l s à betù a vardà se par cajo el vedea un brascion pien de monedes, ma no n ea nuia. L à fato outre zento pasc, e nuia: l é ‘sù inze par el cianpo … propio là da ra buja agnoche l aea seporì i sode, e nuia. Alora l à scomenzà a traidà e, zenza pi ra creanza che i aea insegnà, l à tirà fora ra mas de scarsela e l s à ruscià sun testa par un bel toco.

In chera, l à sentù calchedun che ridea da se sbreà: el s à voltà e su par un brascion l à vedù un papagal che l se slisciaa chera poca penes che l aea.
- Parcé ridesto? – l i à damandà Pinochio duto stizà.
- Rido, parceche a me sliscià ra penes m ei fato cote sote r oujores.

El buratin el no i à respondù. L é ‘sù via da ra ruoia, l à enpì danoo el scarpo de aga e l s à betù a bagnà l tocheto de tèra che cuersea ra sò monedes.

In chera, inze ra canpagna ceta, s à sentù un gran s-ciaco da ride, ancora pi sfazà de chel de ignante.
-Oh bela – l à craià Pinochio, ros da ra stiza – se polo saé, papagal zenza ston, ce che t as da ride a chera moda?
- I rido sora a chi sturloi che i crede a duta ra scenpiades e i se lascia inbroià da ci che l é pi svijà de lore.
- Parlesto de me?
- Ai, propio de te, por Pinochio, che te sos tanto un sturlon da crede che i sode se pode i semenà e pò i curà su inze i cianpe, cemodo che se semena fajoi e zuches. Na ota cardee anche ió che ra fosse coscì: ades ra pago. Ancuoi, e l é tarde!, ei abù da me fei parsuaso che par bete via alcuante sode, ra ‘sente onesta r à da s i guadagnà col laoro o l insegno.
- No te capiscio – l à dito el buratin, che ormai el tremaa da ra paura.
- Passienza! Proarei a te fei capì meo –l i à respondù el papagal. – Sepe che, fin che te sees in zità, ra Volpe e l Jato i é tornade inze sto cianpo, i à tirà su ra monedes che t aees seporì e pò i se r à taiada. E ades, se t i brinches, te sos un brao!

Pinochio l é restà de sas: el no vorea i crede al papagal e l à scomenzà a jaà co ra mas e co ra onjes inze ra tèra che l aea bagnà.
Jaa, jaa e jaa, a ra fin l à fato na buja coscì granda che sarae stà inze anche un cogol de fen: ma monedes no in ea pi gnanche una.

Desperà, l é tornà de coren in zità e l é ‘sù alolo dal judize a denunzià chi lasaroi che i aea portà via ra monedes.

El judize l ea un scimion de ra raza dei Gorila: un vecio scimion che el fejea surizion par via dei anes, de ra barba bianca e soralduto dei 63 ociai de oro zenza vieres, che i tociaa tienì su dutaldì par via de na maratia dei oce che ra l tormentaa da anes anorum.

Al judize, Pinochio l i à contà duto l inbroio che i aea fato chi doi: l à dito el gnon, el casal e l soragnon de chi barabes e l i à damandà de fei algo.

El judize l à scotà duto con tanta passienza e l i à damandà alcuanta robes fin che el contaa. Pinochio l i à fato un gran pecà, e canche l no n à abù pi nuia da di, l à slongà na man e l à sonà un cianpanel.
L é soutà fora alolo doi cianoi, co ra mondura da jandarmes.
El judize l i à mostrà Pinochio e l à dito:
- A sto poranima i à portà via cuatro monedes: ciapalo e smacalo in prejon.

El buratin, canche l à sentù chel che dijea l judize, l é restà de sas e l arae vorù se defende, ma i jandarme, par no perde massa tenpo, i à stopà alolo ra bocia e i l à menà in prejon.

Là l à abù da stà cuatro mesc a ra longa, e fosc i l arae tienù ancora sarà via, se no fosse suzedù un fato. Parceche aé da saé che l ré che comandaa ra zità de Ciapazibioche l aea vento ra guera coi sò peso nemighe; par chesto el vorea fei na gran festa par duta ra zità, con luminazion, rachetes, gares de cei e de velozipedes, e proprio parceche l ea contento de aé vento, l à vorù fei daerse anche ra prejos e mandà fora ci che l ea sarà via.
- Se sin và fora lore, voi min ‘sì anche ió – l i à dito Pinochio al tocsar. - Vos no – l i à respondù el tocsar – vos no sé un de chi sassis da strada.
- Pardoname – l à dito Pinochio – ma anche ió son un de chi sassis. - Ah, se r é coscì, aé duta ra rejos – l i à respondù el tocsar: el s à tirà ‘sò l ciapel, el l à saludà con rispeto e l i à daerto ra porta de ra prejon par el lascià ‘sì.