Vai al contenuto

Pagina:Antologia provenzale, Hoepli, 1911.djvu/585

Da Wikisource.

antologia poetica provenzale 579


Lo pauro armo n’o pa ’no pilhol
E l’ase e lou biou pitodous
Li bufou dessus toutchis dous:
E l’Efont, quouro se rebilho,
Sent ticouon de cauJ sus penous.
Mès, dins oquel cusou, pecaire!
Lou bent li bufo de tout caire;
Jièsu, Nostre-Signe o lou gret,
E, de lou beire om toni de tret.
Quo fo ploura so sento maire,
Jiosèt, pie d’omour è de fe,
Paupo ol foun de lo gretchio escuro,
Trobo quauques bresuns de fe,
E fo ’n lièt sus la pouosse duro
Omh oquelo magro recuro.
E Jièsu semblo bounolièl,
Tout nut dins oquel lièt de cruscoi, "
Semblo, pecaire! un paure òusèl!
Sons plumo enquèro sus la pél,
Dins un niu fat om quatte buscai.


Il poveretto è senza fasce! l’asino e il bove, pietosi, soffiano su di lui, ed il bambino, quando si sveglia, sente il fiato caldo ai suoi piedi. Ma in quella stamberga ahimè I il vento soflia da ogni parte, il Salvatore Gesù ha freddo e nel vederlo, cosi sofferente, la sua santa madre è addolorata. Giuseppe, pieno d’amore e di fede, cerca in fondo alla stalla oscura, trova qualche avanzo di fieno e fa un giaciglio sul legno duro con quel magro strame. E Gesù pare quasi tutto nudo su quel letto polveroso, come un uccellino, che non ha ancora penne, in un nido d’erba secca.