Pagina:Ariosto-Op.minori.1-(1857).djvu/356

Da Wikisource.

liber primus. 327

     Huic: ast ego plus debeo, nam est
     Siquid inest mihi clari ab illo.
Parantem aiebat quam citius pote
     Transferre se ad nos, cui timui, miser!
     Vale ultimum dixisse, cum olim
     Ad gelidas veheretur alpes.
Io! redibit qui penitus rude
     Lignum dolavit me,1 et ab inutili
     Pigrâque mole gratiorem
     In speciem hanc, Pie, me redegit!
Io! videbo qui tribuit magis
     Ipso parente, ut qui dedit optime
     Mihi esse, cum tantum alter esse
     In populo dederit frequenti!
Virum, boni Dî, rursus amabilem
     Amplectar! An quid me esse beatius
     Potest beatum, o mi beate
     Nuntie, qui me hodie beasti?




IV.

EPITHALAMIUM.2


Surgite: iam signum venientis tibia nuptæ
Concinuit procul: ecce venit formosa iugato
Qualis olore Venus, cum Memphim, aut alta Cythera,
Aut nemus Idalium, aut Amathuntis templa revisit.
Cernitis ut circumque oculos, circumque decorum
Osque, genasque, humerosque, et circum virginis omnem
Laudatam speciem volitet Charis, utque serenos,
Vibratis levibus pennis illi afflet honores?
Cernitis ut circum tenerorum lusus Amorum


  1. «Fortuna... mi fu molto amica, Che mi offerse Gregorio da Spoleti, Che ragion vuol ch’io sempre benedica. Tenea d’ambe le lingue i bei secreti ec.» Così nella Satira VII, ver. 166 e seg.
  2. Composto per le nozze di Lucrezia Borgia col principe Alfonso d’Este: le quali quando accadessero, di quali feste venissero accompagnate e di quale felicità seguite (a malgrado dell’orrore che suscitava ne’ coetanei e nei posteri suscita giustamente il nome dei Borgia), avemmo occasione di ricordarlo nelle note 1, 2, 4 pag. 275, e 2, 3 pag. 276.