 |
Questa pagina è stata trascritta e formattata, ma deve essere riletta. | |
― Rem penitus explorabo; prius enim digito tangam, – ait uxor, – quam
dormivero. ―
Mulus peregrini gradu lento progressus est, ut unumquodque verbum
controversiæ, non tantum inter militem et tympanistam, verum
etiam inter tubicinem et uxorem ejus, audiret.
― Nequaquam, – ait ille, in muli collum fræna demittens, et
manibus ambabus in pectus positis, (mulo lente progrediente,) –
nequaquam, – ait ille respiciens; – non necesse est ut res isthæc
dilucidata foret. Minime gentium! meus nasus nunquam tangetur,
dum spiritus hos reget artus – Ad quid agendum? ― ait uxor
burgomagistri.
Peregrinus illi non respondit. Votum faciebat tunc temporis
sancto Nicolao: quo facto, in sinum dextram inserens, e quâ
negligenter pependit acinaces, lento gradu processit per plateam
Argentorati latam quæ diversorium templo ex adversam ducit.
Peregrinus mulo descendens stabulo includi, et manticam inferri
jussit: quâ apertâ, et coccineis sericis femoralibus extractis
cum argenteo laciniato Περιζωμα, his sese induit, statimque,
acinaci in manu, ad forum deambulavit.
Quod ubi peregrinus esset ingressus, uxorem tubicinis obviam
euntem aspicit; illico cursum flectit, metuens ne nasus suus
exploraretur, atque ad diversorium regressus est; – exuit se
vestibus, bracas coccineas sericas manticæ imposuit, mulumque
educi jussit.
― Francofurtum proficiscor, – ait ille, – et Argentoratum quatuor
abhinc hebdomadis revertar.
― Bene curasti hoc jumentum? – ait, muli faciem manu demulcens;
– me, manticamque meam, plus sexcentis mille passibus portavit.
― Longa via est! – respondit hospes, – nisi plurirum esset
negotii.
― Enimvero, – ait peregrinus, – a Nasorum Promontorio redivi, et
nasum speciosissimum, egregiosissimumque, quem unquam quisquam
sortitus est, acquisivi. ―
Dum peregrinus hanc miram rationem de seipso reddit,
