Cuàlchi pùar, intardâd, si fèrme sul stradòn,
tal scur, e al cuche in pònte di píds, par un balcòn,
un bièl fug di polènte. Pò al tire la pistagne
su la muse, e ai sparìs, cloteànd, pe campagne.
Jò istès. Une fumate ògni sère, sòt gnòt,
m’invólz e mi travane fin sul uès, gòt a gòt,
e, imbramîd e piardûd te’ nulate inglazzade,
’o passi còme un çhan di contrade in contrade,
di un marçhepîd a l’altri. ’O sint, traviàrs dal cuèl,
un gròp che nol va jù. E ’o pénsi.... Tal tinèl
ti viód, da çhâv de tàule, al clar, indafarade
a cusì cuàlchi bluse, cu’ la gran çhaveade
che slûs sòt il lampiòn, còme il çhalìn; opur
dute róse di çhald, i vói lùstris, daùr
