 |
Questa pagina è stata trascritta, formattata e riletta. | |
Cujète.
’O sint l’ònde lizére, tèpide, calme dal sang
scòri di vène in vène, bati a la puàrte dal cur.
A traviàrs des tindinis, fur dal balcòn, di lontàn,
te gnòt clare di lune, slûs cuàlchi stèle cujète.
Mi fevèlin intòr lis vôs dai miéi dîs piardûds,
ma pur dólçis, ma çharis, ma sènze òmbre di rimuàrs.
