jò mi sgrisùli. E buère, e plóe
di scirocàl. La pùare jint.
platade tes çhasis, ’e scólte,
fra la ròmbe e il scivìl dal vint,
’e scólte, ’e tâs, ’e trime, ’e spiète.
Fin cuànd, Signór? Oh jò no puès,
no puès, no puès plui! A chèst’òre
istèsse, in chèst momènt istès,
lajù, cui sa? strage e desìo...
Di lung par livinài spiardûds,
par crètis e par cuéstis spàvidis,
par bòschs e gravis e palûds,
par fòibis e foràms e landris,
tal tarlupà dal cil aviàrt,
’o viód, ’o viód su lis maséris
chés ànimis in pònt di muàrt:
