Pagina:Dandolo - La Signora di Monza e le streghe del Tirolo, 1855.djvu/156

Da Wikisource.
152

tuis antea fuerant, non cibum nisi coactæ et jussæ sumebant; non cogi potuerant ut adspicerent lucem, non vox ulla, nisi quæ peccata detestaretur audita est; suspiria, lacrymæque abundabant: dum psallerent, aut precarentur, gemitos ad imo pectore ductos audires: et qualia veterum anachoretarum simulacra tabulæ pictæ ostendunt, talis aspectus, et forma earum erat.

At illa natalium sorte simul et magnitudine flagitii, dein conversionis ac pœnitentiæ gloria princeps, inter exempla alia, quæ plurima et maxima edidit, fecit hoc ut assidue fleret, nec siccis umquam oculis aspiceretur. Ac sicuti silentium et verecundia lucis comunia ei cum ceteris duabus fuere, lacrymæque etiam inter ipsas comune domum; ita hoc ipso lacrymarum, haud dubie, cœlesti munere, singularique prærogativa, antecessit altiusque post lapsum evecta est. In monasterium traducta jam erat, quod receptaculum verius dici par fuerit abductarum a turpi questu mulierum, sive satietas tedium talis vitæ, castigationesve compulere illuc, sive quæ, tactæ impulsu vere divino, e sordibus cænoque emerserunt, atque pudicitiam et casitatem indutæ meretrices mirificum in eo cœtu spectaculum exhibuere. Cum eo transferretur, primum omnium pro munere gratissimo acciperat hoc, non alio quam famosarum contu-

date, e nemmen comandate sapevano adattarsi ad escire dal bujo: niuna voce emettevano che non fosse di detestazione del passato; da lagrimare e sospirare unqua non ristavano; perfin tra le salmodie e le preci scoppiavano in singulti, e tal s'avevano aspetto qual lo presentano degli antichi Anacoreti le ascetiche pitture.


In quell’altra, poi, che, più chiara per natali e più famosa per colpe, emerse ad ultitimo più mirabile per sincerità di conversione e pienezza di pentimento, questa particolarità fu avvertita, che continuamente pianse, nè mai fu vista cogli occhi asciutti: il silenzio, l'avversione alla luce, e il pianto ell’ebbe comuni colle compagne; però nel dono delle lagrime si mostrò di peculiar grazia insignita, all'altre, certamente, nè senza miracolo, superiore. Il convento ov’era stata traddotta a femmine di turpe vita soleva aprirsi, sia che tedio del vituperoso commercio e gastigo quivi le cacciasse, o che tocche dalla divina chiamata vi si ritraessero dalla fogna, da meretrici converse in penitenti. A vedersi là trasferita, cominciò la Signora a tenere tale scielta siccome ottima, sè stessa dichiarando non d’altre socie degna che di femmine disonorate, nella vergogna di siffatto ricovero della