Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/237

Da Wikisource.

Il Cudisch da Priedis 229

veva Deus amparmess da tarmetter. Ad ell carteva à la amparmaschun à spechiava sin la vangida sia. Sco Jacob à Davit vevon faig cuntutt lgi vangitt nies senger purtau tiers, ch’ell ilg vassett cun ses œlgs, sa lagra à ma en la pasch. Sch’ell vess bucca cartieu, a buc spechiau sin sia vangida. Carteitt à mi ell vaseva buc ilg senger, à mava buc tras la mort en la pasch. Sin quei confiertt dad Israel ha quest nies frar er spechiau, gis ad ons cunzunt en sia malsaingia, quantas gadas mai geits ch’ell haigig suspirau à gig vangiss pò ilg spindrader. A mireit ilg spindrader ei vangieus uss ilg vez ell enten tschiel, à gauda sia pasch. Johann 14. Cap. V. 14. A nus ven er commondau da spechiar sin la vangida dilg (f. 122a) senger cun ün soinchia damananza, à cun ovras da prudienscha, mo bears crein bucca ch’ell vengig, ei spechian buc sin sia vangida. Ei fan sco tschei gottlos fumelg. Damai ch’ilg senger sur trai da vangir, scha quittan ei ch’ell mai na vengig, beivan, mailgian, mentan, pichian, à salvan mal lur cunfumelg figeit quint co la mortt da quels dei esser beada.

Soing Simon figett aung ünna causa, ilg spirtt soing era sur ell, sia gistia prudienscha, cardienscha. Quei vangiva tutt dilg soing spirtt tras muvantar dilg soing spirtt vangitt ell ent ilg tempel, parnett Christum sin sieu bratsch, banade Deus, scha ell vêss bucca salaschau regier dilg soing spirtt, sco quels dilg amparmund, sch’ell fuss darar iaus à priedi, vess bucca urau plidau dilg senger, schi chei manigeits, co fuss ell mortts? Ilg spirtt soing vangiss er bugient tiers nus à sur nus, ell nus muvantass er bugient, dad ir ent ilg tempel, ad esser prus à gists, da banadyr Deus, ad ilg parmer carstiaun, da plidar da Christi (f. 122b) à da nies sallit. Mo bears conter statten, sa lain reger lur affects, en pli bugient en lur navils, cò en baselgia, plaiden pli bugient da lur bieschca, ca da Christi cò dein quels morir beadameng, scha quest nies frar vess er faig aschia, fuss cunter staus à lgi soing spirt savundau ses affects, mals cusselgs ad exempels, scha cò fuss ell morts, à nua fuss ell ieus tras la mortt, schliog ha ell sa laschau regier ilg spirtt da Deus, ieus bugient à priedi, tanieu char ilg plaid da Deus, à ses survients, staus prus à fideivels. A iau raschun ca nagin lgi sapig gir anqual blasem suenter. Cuntutt ha ell er pudieu morir beadameng, à nus pudein ver sagira spranza, ca ell seigig ieus cun soing Simeon enten la pasch. Quei ei à lgi pli nizeivel ca beara rauba, sch’ell vess gie vanzau beara rauba, à gudingiau tutt ilg mund, scha pudev ell cun ell uss prender nagutt. Nieus eis ell vangieus sin terra, à nieus eis ell turnaus en terra, mò la sia prudienscha ha ell pudieu prender cun ell, (f. 123a) à sieu bien num rumaingia à semper. Scha vus leits far bein voss faigs, à morir er vus beadameng sch mirreit er vus sin soing Simmeon, vus lascheit regier tras ilg plaid à spirtt da Deus. Carteitt à vivit sco