Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/837

Da Wikisource.

Il Novellist II 829

Il concert comenzet. In preludi lamentabel formet l’introducziun d’ina canzun melancholica, la quala la giuvna intonet cun ina tala grazia et ina tala [p. 149] vusch sonora, che ils auditurs stupivan da quei che els sentivan. Il violinist non era giust in virtuos, mo non sunava tant mal siu instrument, il qual seguitava las undas del cant, sco sche il sunadur sez fuss totalmein incantau da quel. La candatura accompagnet la violina e siu cant cun la guitara e se scaldet plaun a plaun e det a sia canzun ina expressiun sentimentala, la quala faget in grandissim effect sin ils Italians, che ein amaturs della sentimentalitad. Alla prima stropha seguitet in amureivel intermezzo, allura la seconda stropha, et aschia jet que inavant, fin che la canzun finit cun in melodius postludi. Tot ils auditurs applaudivan la cantadura, et ils „bravos“non volevan prender negina fin. Ils concertants continuettan lur producziun e vegnittan applaudii suenter mintga canzun da tot ils presents. Se representand allura la giuvna Zigeuna cun ina scatula per incassar qualche recompensa per la producziun dals auditurs, faget ella fitg buna raccolta e vegnit laudada. „Quant bella che ella eis!“clamettan intgins giuvens, che sesevan in davos meisa. Et arrivand la Zigeuna pro els cun sia scatula, comenzettan els a tentar la giuvna. In voleva pigliar inturn çenta ad ella; in auter porscheva ad ella ina moneida sche ella gli detti in biç; in summa quella schenta tentet la giuvna Zigeuna sin ina infama moda. Dintant stava siu compagn posau cun la schuvella inconter la colonna della arcada et observava cun égls flammants ils giucs che ils malimpudai giuvens fagevan cun la giuvna. Havend quella finalmein incassau da pertot quei che ils auditurs als volevan dar, clamettan ils medems giuvens tier als concertants: „Ussa aunc in pêr dellas pli bellas canzuns!“

„Gnanc in tun sunein e cantein nus pli avant auditurs sco vus giuvenasters, che non vus turpegeis d’insultar et offender artists esters sin ina aschi infama e communa maniera“, respondet il violinist ester cun vehemenza, det allura il braç a sia compagna e daven jettan els da questa societad sin il moment senza ingraziar per la moneida reçerta.

„Oho, quel ei schalus“, schet in dels giuvens a ses compagns, „quel stovein nus aunc mortificar e tormentar impau; del reminent eis quella ina giuvna bellissima, e viva, et ella vala de far ina caçia sin ella, ne quala eis vossa opiniun?“demandet el ils auters.

«Ti has raschun, Giovanni», respondet in dels auters, „nus stovein persequitar quels dus artists; quest schani d’in violinist ha hagiu la gagliardia de nus voler dar in reprimandi in ina publica osteria e da quels vagants non volein nus esser insultai et ingiurai sin quella moda“.

Ils auters compagns eran era d’accord cun quels dus e quater u çinc