Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VII.djvu/187

Da Wikisource.

Davart la fadia da quaist muond 173

Perchie chi’eu m alegr ferm,
Cur eug our d tanta crusche
30Pos ngir a paus atern.

La mort nun ha nom crusch
Parchie cur quel’ins [s] prossma,
Schi ns ais il tschel dast[r]usch.

La chiarn solet’ s almainta,
35 Mia orma s fida in Deis
Dintaunt chi’la chiarn s credaint[a].

Il mal temma la mort:
Dech s inpis[s]ond sün quella,
Schi e trembla l’orma e corp.

40 Chiar’orma sdaisda sü,
Parchie scha tü t intardasch,
Il tschel nun chiattas plü.

Pür via sün quel viadi,
E rouga a Deis chi t spendra.
45 Da tuota sort contradi.

La mort ais fich basgual:
A blers port’el’algrezchia,
Mo blers saintan bler mal.

Cuntot sta bain cun Deis,
50 l’ perchiüra dagl puchia,
Schi t nomber’el tanter ils seis.

L cuffort quaist sea teis.
Cun cretta recomonda
Tia orma in maun da Deis.

55 La mort prest batta porta:
„Pür t pena e ve cun mai,
Chi’oz tochia a tai la sort.“

L’ura nun pos savair,
Chiar’orma, sta parderta!
60 Forssa hoz la stousch tü vair.

Tota la tia raba
[p. 30b] Banduna leidamaing,
Curra tü müdasch chias(s)a.