Vai al contenuto

Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VII.djvu/31

Da Wikisource.

L’istorgia dall cavalier Peter et da la bella Magullonia 17


et cunturbleda (f. 32b). Laschet bain bot clamar müradars et otars lavuraints et las[ch]et far quella bas(s)ellgia plü granda et fet uschea üna bella basellgia et ün spitoll da servir a Diou. Et tuotas chiossas gietan bain, et giett usche dallönsch que bra(z)[g]izi da quella basellgia, chia bgiera lgiout ngivan co ad urer et manaiven grands duns et allmousnas a quella basellgia.

Co chia que grof et grofa ngittan a va[i]r quella bas(s)ellgia nomneda san Petter von Magulonia.

Que groff et grof[a] gnittan a vair quella basellgia cun granda servitüt et uditan prediant et zieva tschantschetane cun quella spitolerin, et ella lg[s] cufartet a tuotts duoss et dschet, chia nun des[s]an s cunturbller da que chia Diou ha fatt, cun bain chi’ella havess ngiou pü bsöng da ngir cufurted’ella. Mu la bella Magullonia havaiva perss siou reginam da regina et nun vaiva pü spraunza da quell, et eira ngida in disgratia cun seis bab et mamma, mu que chi eira il pü: siou chier Petter. Et que eira ella pas[ch]aivlla cun tuott. Zieva que giet davent que grof et grofa darchio a chiesa.

Co chia que Petter s asdasch[d]et et s impis[s]ett da sia chiera bella Magullonia.

Mu que Petter stet lönch durmanzo in quella isla, et r[e]stet, chia id eira nott, et giet, inua chi’all vaiva las[ch]o la barchia, et cur chi’ell nun la vsett, schi pis[s]etell, chia füss il s-chiür da la nott, chia nun s pudes vair, et cumanzet da ota vusch a cllamar, mu üngiün nun raspondet, et (f. 33a) ell piglliet granda tema in siou cour et det gio, sco chi’ell füss mort, et pardet zuond siou intallett, et zieva cumanzettall darchio a chridar et dschet: „O omnipotaint Diou! nun dess eug üna vouta per meis dits havair düro avuonda, nun poss eug morir! O meis Deis! a nun (a nun) ais üngiün chrastiaun sur tera, chia la svintüra lg saia uschea ida zieva sco a mi. A nun ais sto avuonda, chi’eu hegia pers la bella Magullonia, mia chiera mu[g]ll[i]eir, zieva eira, tras svintüra, ngiou a servir a[d] ün inamich dalla christantat ün lunch temp. Inparo huos[s]a vaiva spraunza da ngir a cuforter meis vellgs. Mo huossa sun pü dastrusch alla mort co alla vitta. Inparo, o omnipotaint, dimena chia tü hest fat usche, schi völlg eug gugient ngir pigllio da te, schi veng eug larg da tuottas svintüras.“ Et chride[t] et [c]ridet et plandschet tuota nott infina di, et lura tscherchietall, sch’ell pudess vair üna barchia, ch’ill giüdess oura, et nun pudet me vair ünguotta. Et cur chi’ell vset que, schi nun s impis[s]etell sün otar, co sün Diou et, chi s aprosmes sia fin, et a ruver a Diou, ch’ill

Rätoromanische Chrestomathie VII. 1. 2