Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, XII.djvu/303

Da Wikisource.

25Il bab ansî lû tuorna pleins tristezia
Sin l’ alp dal mund retratgs ses dis varghenta
E senta mai pli en siu cor letezia.
La sontga mess’ en devoziun ardenta
Sil crapp el teidl’ ed aud’ a perdegar
30E vesa tut tgei giu el vitg daventa.
Quei vegn il prer pertscharts e lai visar,
Che la domengia la funcziun divina
El hagi giu en pleiv de frequentar.
Bugen suond’ igl um de Salischina;
35El vegn e vid ils radis dil solegl
El penda siu capetsch de dascharina.
Cur ch’ il plevon la hostia tegn sul’ egl,
Sche brag’ igl um dad ault cun vusch tremblonta
Ed alla fin sto’ l rir cun grond smervegl.
40Sin casa sia il plevon domonda:
„Po schei a mi, pertgei haveis bargiu
E ris dadault sut messa?“ Gl’ um risponda:
Alzond la host’ adault, lu haiel viu,
Co plirs daguots de tgetschen saung digravan
45Ord il sogn tgierp, che ha per nus s’ unfriu.
Pli tard en furi’ amiez il chor comparan
Dus giavaletts cun in palatsch en maun,
Cun prescha tuts puccaus sin quel marcavan.
Muncond’ ei spazzi de nudar miu baun,
50Sche stendan els la pial cun forz’ annetg;
Ei dat in scarp — ed els en dies giun plaun.
„Voleis turnar sil quolm — sch’ ei quei endretg,“
Ad el di il plevon cun vusch migeivla;
Leu si haveis surviu al tschiel perfetg
55E vossa veta ei a Dieus plischeivla.“
Romanische Forschungen XXXVIII. 18