Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/933

Da Wikisource.

Gianin e Marinella 925

vent per moments, e penetrava il clar solegl ils nüvels, il dava allura beinduras solegliadas, nellas qualas l’infant podeva scaldar sia membra rigida. La sera caçiava ella las nursas al zon (stavel) e siu bab se haveva gia postau là avant la genna del zon, per güdar caçiar la montanèra in quel. Ils proxims dis non eran plü agreabels, però zieva ün’emda crodet üna buna plövia e l’aura daventet bella e caulda. Pür uss il pascul comenzet a verdegar plü blein, e las flurinas, primulas, asteras, violas fagevan [p. 215] parada sper mintga trutg e senda, et er las caglias comenzavan a flurir stupend.

Havend la scossa pasc plü che avunda, la pasturella haveva fitg bella vita da pertgürar e temps da s’occupar cun las bellas flurs. Ella raccoglieva flurs da totas colurs e fageva bellas guirlandas, cun las qualas ella ornava la sera ils agnellins, cur ella caçiava sia montanèra a casa per la metter nel zon. La vita de pastura plascheva di per di meglier a Marinella; ella se recreava cun ses agnellins, ils quals la circumdavan, fagend lur temeraris sagliots. Essend las caglias aunc nel suc, ella fageva bragialèras, sunas e schüvlots e musicava da gust sper sia scossa. Beinduras ella cantava qualche melodia ecclesiastica et er autras canzunettas, che la mamma la haveva mussadas. Ün di che ella era fitg da buna vöglia, ella se postet, ornada cun üna guirlanda da bellas flurs inturn la testa, sün üna collinetta all’umbriva d’ün grand coller e cantet cun amureivla vuschina, carezinand ün bel agnellin alv sco la neiv, la sequenta canzunetta:


Agné, miu car, cun launa fina,
Sco seida lama da palpar,
Stgellina ussa la brunsina,
Insembel nus volein cantar!

La neiv eis da pertot svanida,
Nos pascul vezzas verdegar;
E tranter caglias intessida,
Viola nus se vol mussar.

Las primulas er gia orneschan
La prada da pertot stupend,
E vezzas asteras, che creschan,
Nel clar e cauld solegl naschend.

Er brumbels caçia la boscaglia,
Sche vol mirar, miu agnellin;
Non stos temer plü la fredaglia,
Pos t’allegrar uss da contin.


Non ven mai plü la trida cuffla,
Mai bischas plü cun flat mordent;
Il vent be cauld uss semper suffla
Sur munts e valls da permanent.

Merloçias er e hirundellas
Tras l’aria vezzas navigar
E da pertot er las uçellas
Lur palazzins uss fabricar.

E tot se ruschna e svolazza,
Insects e muscas e mus-chins,
Et uss s’allegra e solazza
Sün frastgas, rama e ramins.

Cur primavèra eis vegnida
Cun sia föglia e cun flurs,
Magnific ella eis vestida
Et agreabla in odurs.


O miu agné cun launa fina,
Sco seida lama da palpar,
Da cor tü ussa te festina

Da t’allegrar e da sperar!