Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/934

Da Wikisource.
926 Gion Antoni Bühler

Havend cantada la canzunetta, ella prendet la guirlanda da siu tgau et ornet cun medema l’agné e clamet sias nursinas, che pasculavan da vicin, e tramagliet e discurret cun ils [p. 216] agnellins, sco sche quels capissen, tgei che ella baderlass. Ma sia canzun non era stada audida be da sias nursinas, anzi ella haveva hagiu aunc ün auter auditur. Ella haveva a peina comenzau a cantar, che se movettan in intgüna allontanezza la rama della pignola, et ün pèr ögls, ners sco çereschas, fixettan la piçna cantatriza cun la plü granda attenziun. Quest inaspectau auditur e tadlunz era negün auter, che il cavrèr da Mon, nomnau il Gianin Guetgin, figl della vidua (guaivda, vieua) Gretta Guetgin, nata Bischlagna, d’Alvaschein. Quel era ün fresc e robust mat da circa 13 fin 14 anns. El haveva quel di caçiau sias cauras da questa vart et ascendet üna crestetta per surver ses animals e la contrada. Annetgamein audit el üna vusch carina in sia vicinanza, la quala cantava üna dulçia melodia. El saglit in peis, penetret la pignola, fin che el arrivet al ur del bostget e podet surver inobservau il löc, dal qual vegniva quella vusch cantanta, che gli plascheva extraordinariamein. El observet la giuvna nursèra, la quala el fin ussa mai non haveva vissa; el vezet, co la mattella tramagliava cun sias nursinas e las ornava cun flurs e cun guirlandas. El consideret ün’urella questa bella scena e se havess bugen avicinau alla pasturella, non haveva però la curascha da far quei, credend che üna mattella, la quala canti aschi bein, sei inzatgei meglier, che ün cavrèr da Mon. Mirand Marinella per cas vers il löc, inua il giuven cavrèr era zupau, quel temet, che ella il podessi ver, e se retiret. Ma la frappa il tentet, che el det ün ferm schüvel; allura el fugit in tota prescha per returnar pro sias cauras.

Marinella se spaventet da quest penetrant schüvelaç e levet in peis e guardet inturn per spiunar, tgi hagi schüvlau; ella observet però negün e non savet, tgei ella dovei far. Da penetrar nella pignola e çercar il schüvlunz, ella non haveva curascha. Er sias nursas havevan pigliau tema dal schüvel et eran daventadas inquietas. Ella las raspet in üna canella e non las bandunet plü fin la sera, cur ella las caçet al zon. La sera raquintet Marinella a casa, co ella sei oz stada tementada dad ün schüvelaç, che sei vegniu dalla pignola d’üna cresta vicina. Ils geniturs l’acquietettan, schend che probabilmein ün lavurant nella selva u ün pastur hagi forsa schüvlau per la tementar. Ella se laschet persvader, che il sei imprudent da se laschar intemorir dad ün schüvel, che mintga mattaç sappi dar; ma [p. 217] durant la notg ella sömget del schüvel e saglit ad ault, sco sche ella voless fugir. L’auter di la stovet il frar Giusep accompagnar sün il pascul. Audind e vezend ils infants tot il di nagut suspectus, se perdet tandem la tema de Marinella, et ella comenzet puspei a far ses tramagls cun sias nursinas sco avant.