Issa, Lonarde, issa, i, o, succurre, Giberte.
Iam satis est, orzam scurta, preme, Balde, timonem.
Bon compagne, sede, satis es male praticus, horsu
ad nomen Christi, cordam paulisper amolla. — 320Cingar: — Hem, sociis, qualis fortuna secundat.
Tu quoque, Balde, sede, lassa me stare timoni.
Labra mihi sunt aspra siti, quam bramo bocalum!
— En — Boccalus ait, — me vis? — Risere sodales,
et sic Boccalum tunc nomen habere Bocalum 325novit Moschinus; post coelum guardat et inquit:
— Quam bene velamen gaiardus gonfiat Eurus!
Sancte, precor, nobis esto Nicolaë benignus,
qui nos semper habes curam defendere nautas;
assassina licet sit barcarola canaia, 330non tamen attendas haec mancamenta, sed omnem
tolle annegandi prigolum, drizzaque caminum. —
Cingar ait: — Quid tam sanctum chiamare Nicolam,
ut tibi det ventum? potius prega, det tibi panem,
namque affamato crepitant mihi ventre budellae, 335magraque Boccali facies lanterna videtur. —
Cui cito Boccalus: — Tua nec grassedine colat. —
At Cingar de more suo rugat huc, rugat illuc,
biscottosque trovat quodam cantone latentes
semimufolentos, et avorum tempore natos, 340barba quibus canuta riget, corrosaque tarmis.
Post haec dulcis aquae mezarolam ducit, et ollam
persutti ranzi, secreta in parte catatam.
Haec sunt visa tamen sibi lac, sibi zuccarus et mel,
et giurant nunquam similes gustasse bocones. 345Omnia consumant, nec zanza fit ulla tralorum.
Qui famet et comedit, si parlat tempora perdit.
Providus interea Cingar, post apta Molorco
fercula, se fustae gabiam rampavit ad altam,
rampatusque supra rodit tuttavia fenocchios. 350Hinc oculos per aquas largat, lateque vedutam
spantegat, et stricto cilio freta larga traversat,
