et centum sellae primo vodantur asaltu. 245Millibus hastarum feriuntur sydera pezzis,
unde cridor sonitans animantum pectora stigat.
Cernere delectat regem spectacula tanta,
giostraque successu procedere coepit alegro.
Ille inter claros stabat guardare bagordum, 250cui toga de petris pretiosis texta relucet,
cui petenata doram gestat caviata coronam.
Solus Guido iacet, solus solettus a casam,
buttatus lecto giostrat se contra medemum.
Senserat echisonas pulsata per aëra voces, 255unde stat insanus, dubiaque in mente vanezat:
nunc vult ire, vocans se stessum saepe codardum,
nunc non ire gratando caput, capitisque travaios.
Dumque sub et supra cordis pensiria buttat,
en Sinibaldus adest, quo non sibi charior alter, 260in lectumque trovat compagnum stare malatum.
— Quid facis? — inquit, — ola, cur fles? o cosa novella!
Guido, quid insolitam prodis mihi fronte gramezzam?
me tibi rex mandat, bramosus noscere causam,
cur sic indusias, cur non giostrare videris; 265cuncti te chiamant, te invitant, teque precantur,
ad giostramque vocant, quae nil te absente galanta est,
goffaque per mundum sine te reputabitur olim.
Singultas ne etiam? poterisne tacere casonem
tantarum, quas te video cruciare, doiarum? 270scis quid apud regem possim, quam stimer ab illo;
ergo si apud regem credis me posse coellum,
quis tam sufficiens, ut ego, te solvere poenis? —
Guido suspirans occhiadam volgit amico,
atque facit veluti qui spandere stentat orinam, 275nam quando aut cruciat vesighae petra budellum,
aut quando nequeunt pissari grana renellae,
confortat se se medico veniente pochettum.
— O me — ait, — o prava super omnes sorte gitatum
huc illuc miserum, nec adhuc fortuna satolla est! —
