 |
Questa pagina è stata trascritta e formattata, ma deve essere riletta. | |
| quaedam epigrammata | 189 |
nempe tuas poterit numerare, Briosse, bosias:
mentiris subito, quum tua labra moves.
Miraculum reputo, quando parlare quiescis,
qui neque de tacita nocte tacere potes.
Tyrhenum potius biberet formica profundum,
et ferret Zenovae piccola musca ratem,
quam tua veridicam ferat unquam lingua parolam,
nil nisi, quum parlas, bocca bosia tua est.
Dens tibi si caderet quoties mendacia profers,
iam tua non posset pane ganassa frui.
In solo flatu dicis sex mille bosias,
post quas sex alias mille spudare paras.
XI
Ad falchettum
Legiadram mea stalla tenet, Falchette, cavallam,
quam quicumque videt percupit esse suam.
Stare parangono Gonellae nempe cavalli
posset, qui tantum pellis et ossa fuit.
Longior ipsius sex est magra schena cavezzis,
crustas de marzo sanguine semper habet:
quas polmoncellos vocat ars merscaltica crustas,
quas de pellibovo sella vodata facit.
An sit mula quidem dubitas, an sitve cavalla,
orecchias longas tres habet illa pedes.
Zardarum dicunt duplex genus esse, quod omne
possidet, in pedibus prima venire solet;
altera quando cavat sibi fraenum, meque pedestrum
linquens, calcagnis pagat eundo viam.
Cursito post illam, clamo: — Sta, bestia, pru, sta, —
fert mea bastonem dextra, sinistra briam.
Sed potius muro tunc possem dicere — Sta, sta; —
non audit quamvis grandis orecchia patet.
