Pagina:Goldoni - Opere complete, Venezia 1908, II.djvu/464

Da Wikisource.
454 ATTO SECONDO

Pasqualino. Anemo, adesso xe el tempo de farme veder che me volè ben. Semo soli, nissun ne vede, nissun ne sente. Tiolè suso la vostra roba, e scampemo via.

Bettina. Mi scampar via? Bettina far un’azion de sta sorte? Pasqualin, no m’ave gnancora ben cognossua. Ve vogio ben de tuto cuor, con tute le viscere, ma no vogio perder per causa vostra la mia reputazion. No serve, che me disè: andemo, che ve sposerò. Co s’ha fato el mal, col matrimonio se ghe remedia; ma no bisogna far mal, per aver pò da cercar el remedio. Anca che fusse vostra mugier, tute me mostrerave a deo, tute le dirave: vare quela che xe scampada de casa soa. Manco mal che el l’ha sposada. E anca vu, con tuto el ben che me volè, co fussi in colera, me daressi de le botonaea, e me crederessi capace de far co i altri quelo che avesse fato con vu.

Pasqualino. Ma, care raise, cossa avemio da far?

Bettina. Volerse ben e aver pazenzia.

Pasqualino. Sior Pantalon ve manderà con qualchedun altro.

Bettina. Oh, questo po no.

Pasqualino. Missier pare me manderà via de Venezia.

Bettina. Bisognerà che l’obedì.

Pasqualino. E Betina?

Bettina. E Betina v’aspeterà.

Pasqualino. No, cara, ve stuferèb.

Bettina. Piutosto morirò, che lassarve.

Pasqualino. Sento che me crepa el cuor.

Bettina. No me fè pianzer, per carità.

Pasqualino. Ve vogio tanto ben.

Bettina. Me sento morir.

Pasqualino. Ah Betina, se destruzemo in lagreme, e poderessimo esser contenti.

Bettina. Come?

Pasqualino. Se volessi vegnir con mi.

  1. Vale a dir qualche parola mordente, sbottoneggiare.
  2. Vi verrete a noia.