Pagina:Goldoni - Opere complete, Venezia 1915, XX.djvu/207

Da Wikisource.

UNA DELLE ULTIME SERE DI CARNOVALE 197


chè no i lo vol. L’ha parla senza fondamento; no i giera altro i soi che castelli in aria; coss’hai da far in Moscovia de un cattivo dessegnador? A ste cosse ghe son avezzo. No le me fa certa specie; ma la prudenza insegna de schivarle, co le se pol schivar.

Madama. Ah! mon cher Anjoletto...

Anzoletto. Coss’è, madama, cossa me voressi dir? (alterato)

Madama. Doucement, mon ami, doucement, s’il vous plait.

Anzoletto. Scusème. Son un poco alterà.

Madama. J’ai quelque chose à vous dire.

Anzoletto. Avè da dirme qualcossa?

Madama. Oui, mon cher ami.

Anzoletto. E ben, cessa voleu dirme?

Madama. J’ai de la peine à me declarer; mais il le faut pour ma tranquillité. Helas! je meurs pour vous.

Anzoletto. Permettème, madama, che ve diga con pienissima libertà, che ve ringrazio dell’amor che gh’avè per mi; ma che ’l mio stato presente, e l’impegno che gh’ho ce siora Domenica, che amo quanto mi stesso, me rende incapace d’ogni altro amor. Sta vostra dichiarazion me mette in necessità de abbandonar l’idea de vegnir in Moscovia con vu; ma in Moscovia spero de andarghe, e se ’l cielo vol, ghe anderò. So che ve sè protestada de voler scriver contro de mi; sfogheve pure, se volè, ma sappiè che no gh’ho paura de vu. Ve digo per ultimo, per via de amichevole amonizion, tra vu e mi, che nissun ne sente: pensè ai vostri anni, e vergogneve d’una passion che xe indegna della vostra età, e che ve pel render oggetto de derision. (parte)

SCENA VI.

Madama Gatteau.

Oh ciel? quel coup de foudre! Suis-je moi-meme? ou ne suis-je plus qu’une ombre, un fantome? Ai-je tout d’un coup perdu ces graces, ces charmes?... (tira fuori uno specchio, e si guarda)