Vai al contenuto

Pagina:Goldoni - Opere complete, Venezia 1929, XXVII.djvu/66

Da Wikisource.
56 AZIONE SETTIMA
Besso. Adasio, caro fior, adasio un poco.

Questa xe za promessa.
Adrasto.   E chi è lo sposo?
Besso. Niso.
Niso.   De mi, patron,
No l’abbia suggezion;
Se gh’avesse de donne una dozena,
Tutte ghe le daria per una cena.
Adrasto. E voi, cara, che dite?
Dorilla.   Vorria dir, ma in tel mio cuor
  El mio amor - me tien confusa.
  Son esclusa - dal mio Niso,
  Ma quel viso - che me piase,
  Me despiase - abbandonar.
  Nati insieme e arlevai1,
  Avezzai - a cocolarse,
  A lassarse - l’è intrigada,
  Son sforzada - a suspirar.
Niso. Dorilla, xestu matta!
Te despiase a lassarme? e mi te zuro,
Che se i fasse de ti tanta triaca,
No ghe ne penso un’aca.
Dorilla. Infame, desgrazià, cussì ti parli
A chi sprezza per ti... ma sì, son matta
A tender a un baban2;
Sior cavalier amante,
Se la dise dasseno, ecco la man.
Adrasto. Cara, la stringo al seno, e vi prometto
Fede costante, ed un eterno affetto.
Dorilla. Cossa diseu, sier pare?
Besso.   Son contento.
Da pare che te son, te benedigo.
Niso. Son fora, grazie al Ciel, d’un gran intrigo.

  1. Zatta: ed arlevai.
  2. Babbeo, sciocco: vol. IV, 116 e XXVI, 234.