Pagina:Italien112.pdf/183

Da Wikisource.

vegniva men1, se no fosse che lo fo confortao da la divinna virtue. E echa la voxe de lo Paere chi disse: “Questo è lo me Fijor dileto, lo quar in tuto me piaxe: obedílo”. O Zoane Batesto, o serafin in carne humanna, chi fo mai in questo mondo, cossì faeto, cossy presso, cossì in cuncordia de la santa Trinitae2, como tu eri in questo poynto? La man aveyvi su la testa de Dee, cum li ogij veívi lo Spirito Santo presso presso a la toa man, tanto che lo sentina3 lo so doce calor. La voxe de lo paere odivi cum le toe orege presso a ti. O che grande virtue de fortesa chi te fo daeta, che tu te poivi tegnei drito! Péro e Zoane e Iacomo, quando elli fon su lo monte, che Christe se tranffigurà, ven4 ben la vestimenta biancha como neive, e vin ben la fasa de Christe resplendente como lo sol, e vin ben Moyses e Elia, e questo poen soferí. Ma quando vegne la voxe de lo Paere, no lo poen soferí; caiten in terra quasi morti. E ti, Zoane, no cheisti, perochè tu eri de prea, soè tu eri tanto confortao per lo amor de Christe, chi e dito prea, e ello era cum teygo, e persò no poivi cheir. E(l)lo to corpo era quasi de ferro, che semper lo aveivi batuo e picao, si como se bate lo ferro fin che tu eri pisenin cum veraxe e aspera penitentia. E(l)lo ferro, como e meio batuo, pu è sodo e pu forte. E cossì eri tu faeto, Zoane, per la divina bontae.


O

r echa che batezao messer Ihesu Christe, humermenti se veste; e insiando Ihesu de l'aygoa, Zoane desirava che l'aygoa steisse ferma per voreissege butar entro cum li soi discipuli. E messer Ihesu cognoscè lo so desiderio, e pensome che ello comandasse a l'aygoa chi steise ferma tanto che Zoane ge intrasse dentro. E Zoane vegando questo, preyze archum segnar a l'aygoa per recognoscela. E avia(r)sse messer Ihesu per andarssene su lo monte, e Zoane lo acompagnava cum tuta reverentia e amor che ello poea. E li discipuli de Zoane vorem andarghe deree, e Zoane ge insegnà che elli steissem inderré. E poa andà un pocho cum messer Ihesu, raxonando pur de so che era a far. La gente se maravegiava tuta e dixeam: “De, como par santo homo questo a chi Zoane fa tanto honor e como par cossa da ben”. Ma pur Zoane aveam in mao reverentia. E quando fon andaeti un pocho, messer Ihesu disse a Zoane: “Torna a far l'oficio che te a daeto lo me Paere”. E pensome che Zoane ge demandà parola: “Messer, fame questa gratia, che e vegne la seira [a] abergar apresso a ti; e starò basso e no parlerò noma como tu voray”. E messer Ihesu gi dè parole. E díxesse in lo libero de la vita de Christe che quello monte è presso a quatro migia unde Zoane stava a batezar.


E

cha che Zoane se ne torna a lo povo, e la soa fasa era faeta de novo splendor, che ello aquistà quando ello batezà Christe, a lo moo che fe Moyses quando ello vegne de su lo monte, ch'elo avea parlao cum Dee. Torna Zoane a far lo so ofitio, poa che ello ave acumpagnao messer Ihesu. Jamà Pero e Andrea; e tuta la gente fe star da parte. E tornà a lo fiume Iordam e vi ferme[sic] lo segnal che ello avea faeto. E despoiasse e zitasse dentro e sobachasse tuto in questa aygoa. E poa se levà drito e disse a Pero: “Prendi la scuela e butame de l'aygoa su la testa, in lo nome de lo Paere e de lo Fijor e de lo

  1. v.disc
  2. v.disc
  3. v.disc
  4. v.disc