Questa pagina è ancora da trascrivere o è incompleta. |
- Ca de poco passa un ciar, el me tol su e l me mena inze chel bel
paes.
- Ce che pagarae se l ciar el passasse propio ades!...
- Parce?
- Par ve vede moe dute aduna.
- Statin ca ancora nafre e te me vedaras.
- No, no: voi ’si a ciasa.
- Speta doi menute.
- Son propio tardio. Ra Fatazina ra sara la che ra traidea par me.
- Por Fatazina! Ara festide che te magne ra notores?
- Ma alora - l a ’sonta Pinochio - sosto propio seguro che inze chel
paes none gnanche na scora?...
- Gnanche una.
- E gnanche un maestro?...
- Gnanche un.
- E che none mai da inpara?
- Mai, mai, e po mai!
- Ce un bel paes - l a dito Pinochio, che l aea ciapa na gran chiza de
moe. - Ce un bel paes! No n ei mai sta, ma me par ormai de l vede!...
- Parce no esto anche tu?
- No sta a me tenta! I ei oramai inprometu a ra me bona Fatazina che
deentarei un pizo pien de ston e no ra voi fei resta mai.
- Ben, alora sanin, e saludeme tanto ra scora popolares, e anche chera
mesanes, se te res ciates par strada.
- Te saludo, Paero: fesc bon viaso, godetera e in ciou de tanto
pensete dei to amighe.
Dito chesto, el buratin l a fato par sin ’si: ma dapo doi pasc el s a
ferma, el s a volta ves Paero e l i a damanda danoo:
- Ma sosto propio seguro che inze chel paes duta ra setemanes es see
fates de sie ’soibes e na domegna?
Ill
111 |