Questa pagina è ancora da trascrivere o è incompleta. |
Capitolo 31
Dapò de zinche mesc de cucagna, Pinochio el resta de stuco a vede che i sponta un bel pet de rees da muse, e I deenta un muse co ra coda e duto
Cole dinultima, el ciar l e rua zenza deboto fei sussuro,
parceche i aea fascia su ra rodes de stopa e strazes.
Che l tiraa l ea dodesc cubies de muse, dute grei conpagne
ma alcuante grije, outre bianche, outre tajis e outre a striches, ’sales e
paonazes.
Ma chel che soutaa de pi inze l ocio l ea che ra dodesc cubies, i
vintecuatro muse, inveze de esse farade come ches outra besties, i
aea inze i pes... stiai da on de pel bianca.
E l guciar?
Pensave: l ea un cufoloto pi largo ca longo, molizo e vonticia come
na bala de vonto, con un museto bianco e ros come un porno, na
bociuca che ridea senpre e na osc da cagheta, fina fina che someaa
un jato che fira sun gren de ra so parona.
Canche i lo vedea, i pize i restaa incantade e i se fejea in cuatro par
monta su sul so ciar e se fei mena inze l paes de ra cucagna, che su ra
carta jeografica l aea chel bel gnon de Paes dei Bebi.
El ciar l ea oramai fola de borsoi dai oto ai dodesc ane, conbiade un
sora l outro come sardeles in sa. I no stajea polito, i ea dute
spanteade, i no tiraa gnanche l fiado, ma negun se lagnaa, negun
dijea ohi!
I se consolaa solo a sae che, poco dapd, i sarae made inze un paes
agnoche no n ea pi libre ne scores ne maestre, e i ea cosci contente e
rassegnade che i no padia el viaso, ne ra strapazada, ne fame, ne
siede, ne son.
113
113 |