Pagina:Pinochio.djvu/113

Da Wikisource.

Capitolo 31

Dapò de zinche mesc de cucagna, Pinochio el resta de stuco a vede che i sponta un bel pet de rees da muse, e I deenta un muse co ra coda e duto

Cole dinultima, el ciar l e rua zenza deboto fei sussuro, parceche i aea fascia su ra rodes de stopa e strazes.
Che l tiraa l ea dodesc cubies de muse, dute grei conpagne ma alcuante grije, outre bianche, outre tajis e outre a striches, ’sales e paonazes.
Ma chel che soutaa de pi inze l ocio l ea che ra dodesc cubies, i vintecuatro muse, inveze de esse farade come ches outra besties, i aea inze i pes... stiai da on de pel bianca.
E l guciar?
Pensave: l ea un cufoloto pi largo ca longo, molizo e vonticia come na bala de vonto, con un museto bianco e ros come un porno, na bociuca che ridea senpre e na osc da cagheta, fina fina che someaa un jato che fira sun gren de ra so parona.
Canche i lo vedea, i pize i restaa incantade e i se fejea in cuatro par monta su sul so ciar e se fei mena inze l paes de ra cucagna, che su ra carta jeografica l aea chel bel gnon de Paes dei Bebi.
El ciar l ea oramai fola de borsoi dai oto ai dodesc ane, conbiade un sora l outro come sardeles in sa. I no stajea polito, i ea dute spanteade, i no tiraa gnanche l fiado, ma negun se lagnaa, negun dijea ohi!
I se consolaa solo a sae che, poco dapd, i sarae made inze un paes agnoche no n ea pi libre ne scores ne maestre, e i ea cosci contente e rassegnade che i no padia el viaso, ne ra strapazada, ne fame, ne siede, ne son.

113


113