Questa pagina è ancora da trascrivere o è incompleta. |
L ea una mereea drio cher outra, e Pinochio el no capia pi se l s aea
desceda o se l ea drio a s insonia.
In chera l a dito: - Agno elo me pare? -, e inze ra camera la daejin l a
data el vecio Bepeto san, svija e contento come na ota, che l s aea
betu danoo a loura de intaio e l ea drio a paricia na gran bela soasa
piena de foies, fiore e testes de un grim de besties.
- Dijeme mo, pare: cemodo polo esse che son canbiade cosci, duto
inze un colpo? - l a damanda Pinochio, fin che el lo inbrazoraa e el
busciaa su daparduto.
- Duto sto cuarantaoto in ciasa nostra l e merito to - l i a dito Bepeto.
- Parce merito me?...
- Parceche canche i pize catie i deenta boi, i va adora a fei canbia in
meo anche ra so families.
-El Pinochio de len de na ota agno s aralo scondu?
- Velo la! - l i a respondu Bepeto, e l i a fato vede un buratin porna
su par na carega, co ra testa voltada in ’so, i braze a pendoron e ra
janbes incrojades e ingroforides, che sarae sta un miracol el fei sta su
dreto.
Pinochio el s a volta a l varda, e canche el l a varda polito, l a dito
con nossicuanto acaro:
- Ce un buratin da ride che see na ota! E ce contento che son ades,
che son deenta un pizo da sesto!...
Fin
154
154 |