Pagina:Pinochio.djvu/46

Da Wikisource.

- Bela pizora dai ciaei zelestes, - el craiaa Pinochio, - daerseme, par carita. Conpatisce sto por pizo, che l a su ra costes i sas...
El no n e ’su adora a feni, che el s a sentu brinca par el col, e ra solita doa ojates che es i dijea:
- Ades no te me scanpes pi!
El buratin l a vedu ra Morte che ruaa e l a scomenza a trema senpre de pi: fin che el tremaa, se sentia ra lesures de ra so janbetes che zigoraa e ra monedes che l aea ancora sote ra lenga, che es sonarlaa.
- E alora? - i a damanda i sassis - vosto daerse sta bociata, o no? Ah, no te me respondes?... Lascia pura l festide a nosoutre, che sto colpo te ra fejon ben daerse!...
I a tira fora doi marsanghe longhe e guzade come radaore, zaff... i t i a caza doa cortelades inze par ra schena.
Par fortuna, el buratin l ea fato de len duro, e cosci i cortiei i s a scaaza e i e ’sude in mile toche; i sassis i e restade la coi maneghe inze man, a se varda inze l mus.
- Ei capi - l a dito un de lore - besen el taca su! Taconelo su! - Taconelo su! - l a dito anche chel outro.
Dito e fato, i a lea ra mas inpo ra schena, i a passa un lazo corente intor el col e i l a taca su a pendoron sul ramo de un brascion che i ciamaa el Roero Gran.
I s a scenta ’so su r erba la daejin, a speta che l buratin el tirasse i ultime; ma, dapo de tre ores, Pinochio l aea ancora i oce daerte, ra bocia sarada e l scarpedaa come un mato.
Canche i s a stufa de speta, i s a volta ves el buratin e i a dito riden: - A se reede doman bonora. Canche tornon, speron che t ebes el zanco de te fei ciata beleche morto e co ra bocia daerta.
E i sin e ’sude.
Intanto aea scomenza a tira un ventazo fiedo, che l sofiaa senpre pi forte e l smadarlaa in ca e in la chel por buratin pica su, come 1 46


46