Pagina:Pinochio.djvu/53

Da Wikisource.

In chera, s a spalanca ra porta de ra camera e l e rua inze cuatro conie negre come l inciostro, con na cassa sun schena.
- Ce voreo da mi? - l a craia duto spasema Pinochio, che l s aea scenta sul lieto.
- Son vienude a te tuoi - l i a dito el conio pi gran.
- A me tuoi?... Ma no son ancora morto!...
- Ancora no: ma t as poco pi da vive, parceche no te vos bee ra medejina che ra te fesc ’si ’so ra fiora!...
- Fatazina mea, Fatazina bona - l a scomenza a sgnoufa el buratin dajeme alolo chel goto. Sentreave, ve preo, che no voi mori, no... no voi propio mori.
L a tolesc el goto con duta doa ra mas e l a beu ra medejina inze un fiado.
- Passienza - i a dito i conie - sto colpo on fato l viaso par deban. I s a betu danoo ra cassa sun schena e i sin e ’sude, no zenza ae rugna e dito un grun de inproperies ’so par sora Pinochio.
Poche menute dapo, Pinochio l e souta ’so del lieto, duto de meo, parceche l e da sae che i buratis de len i a l vantaso de se mara rara otes e de vieni alolo de meo.
Canche ra Fatazina r a vedu che Pinochio l corea e l soutarlaa par camera, contento e sbalzin come un jaleto, ra i a dito:
- Alora ra me medejina ra t a fato inpo ben!
- Outro ca ben! Son danoo vivo!
- E alora, parce t asto fato tanto prea par ra bee?
- Parceche nosoutre pize son dute conpagne. On pi festide de ra medejines ca de ra maraties.
- Vargogna! I pize come te i arae da sae che, a tuoi par tenpo na bona medejina, se po schia burta magagnes, e fosc anche ra morte...
53


53