Pagina:Pinochio.djvu/75

Da Wikisource.

- Se sa che l conoscio! L e chel por pare! T alo dito algo de me? Me menesto da el? Elo ancora vivo? Respondeme, te preo, elo vivo?
- ’Sa tre dis l ei data sul lido del mar.
- Ce fejeelo?
- L ea drio a se fei su na barcheta par passa fora l Gran Mar. L e pi de cuatro mesc che chel poranima el ’sira par el mondo: el no n e ancora sta bon de te data, e ades l s a betu par ra testa de zarpi i paese pi indalonse.
- Cuanto elo da ca fin la dal lido? - l a damanda Pinochio duto despregura.
- Pi de zinchezentomile pasc.
- Zinchezentomile pasc? Colonbo me, ce bel che sarae se aesse ra to oujores!...
- Se te vos vieni, te meno io.
- Cemodo?
- A caaloto. Pesesto tanto?
- Ce mai! Son lesier come na foia.
Zenza di outro, Pinochio l e monta su sun schena del colonbo, na janba de ca e una de la come che fosse un caal, e l a craia duto alegro: - va de galopo, va de galopo, caalin, che ei prescia de rua!...
El colonbo l e moesc de speron batu, e inze poche menute l e rua tanto in su, che l tociaa deboto ra neoles. Na ota rua cosci in outo, a Pinochio i e vienu ra chiza de varda in ’so: l a ciapa na paura e na stornita cosci granda che, par no ris-cia de toma ’so, l a intorcola i brazuche intor el col del so caal co ra piumes.
I a viasa dutaldi, e sul sol fiori el Colonbo l a dito:
- 16 ei na gran siede!
- E io na gran fame! - l a ’sonta pede Pinochio.
- Fermosse nafre ca inze sta capia, e dapo se beton danoo in viaso par rua doman bonora sul lido del mar.

75


75