Pagina:Pinochio.djvu/79

Da Wikisource.

R idea de esse solo, solo, solo inze na isola agnoche no n ea negun, ra i a fato vieni na gran pascion, e l ea deboto drio a pianse, canche l a vedu passa poco indalonse un gran pesc che sin ’sia beato par i fate suoi, co ra testa fora de r aga.
El no saea cemodo fei par el ciama, e par se fei senti l a craia a osc outa:
- Scior pesc, pode ve di solo na parola?
- Anche does - l a respondu el pesc, un Delfin pien de creanza, che inze duto l mar del mondo sin ciata poche de conpagne.
- Me fejassao el piazer de me di se inze sta isola l e un paes agnoche se pode magna algo zenza festide de esse magnade?
- Po seguro, - l a respondu el Delfin - t in ciates un poco indalonse da ca.
- E de ce ver ebe da ’si?
- T as da ciapa chera stradela a man zanca, e seguita senpre dreto.
No te pos fala.
- Dijeme un outra roba. Vos che noda inze l mar de di e di note, no n aeo par cajo ciata na barcheta con inze me pare?
- Ci elo ta pare?
- L e el pi bon pare del mondo, e io son el pizo pi catio che se pode ciata.
- Col tenporal che l e sta stanote, ra so barcheta sin sara ’suda sote aga.
- E me pare?
- Se l ara sbarba chel Pescion che loutradi l e vienu ca inze l nose mar a fei straje.
- Ma elo mo tanto gran sto Pescion? - l a damanda Pinochio, che 1 scomenzaa beleche a trema da ra paura.
- Outro ca gran!... - l i a respondu el Delfin. - Par te fei capi cuanto gran che l e, te digo che l e pi outo de un ciasamento de zinche

79


79