Pagina:Ra Gerusalemme deliverâ.pdf/216

Da Wikisource.

61
E ri cavelli fæti a canestrello
Ch'a l'eiva in fronte presto a se desfeççe,
E andon comme a formâghe adosso un vello,
Tanto che se vedesse, e no vedesse:
Pensæ un pô s'a ghe dette ro martello!
E se breccia a sti doî questo ghe feççe!
Così dall'ægua, e da i cavelli ascosa
A se fa veì ra bella vergognosa.

62
Tutt'assemme à rieìva, e a s'arrosciva,
Ma spiccava ro rosso in quello rîe,
E int'ro rosso ro rîe o descroviva
Re grazie ciù treitore e savorîe.
Un'ôxe a fe' sentî poi così viva
Da fâ vegnî in amô fiña re prîe:
Oh bonna gente! a dixe, oh bella grazia!
D'êse straquoæ donde no gh'è desgrazia.

63
Seggæ ri ben vegnûi: chì trovereì
Ro mœuo de vive senza patimenti:
Chì tutte re allegrezze gh'avereì,
Chì tutti stan de casa ri contenti,
E de gôve zœu moæ no finireì:
Chì dra guerra lonten son ri spaventi:
Chì Marte no ghe pœu, chì ro sò nîo
E Venere, e Cupido han stabilîo.

64
Chì con âtre battagge se costioña,
Con âtr'arme bezœugna êse robusti.
Ve meneremmo noî da ra Patroña,
Che a no sa dâ a nesciun zœu moæ desgusti:
Vedereì che accoggenza, e che persoña,
Che spassj a ve darà, che belli gusti.
Andemmo pù, ma primma chì lavæve,
Assettæve a sta tôra, e restoræve.

65
Uña dixe così, l'âtra da aspærta
Ghe dà sotta dro dîo per ingaggiâri;
Giusto comme un sunaoù, chi ha scœura aværta
Ch'o l'accorda ro son con ri scolari;
Mo[sic] ri doî Galantommi, ch'han scoværta
Ra lestixe; e accattâ n'œuran lunari,
Ghe dan de grosso, ni tentâ se lascian,
Perchè son persi, se ste doe j'incascian.

66
E se ghe ven quarche dorô de panza,
O d'amô quarche fita ri boghezza;
Fan ro soffriddo, s'arman de costanza:
(L'ommo chi sà menâra, se destrezza.)
E senza fâghe un’atto de creanza,
Re ciantan lì co uña manera sgrezza.
Van questi in tro Palazio, e lô arraggê
Se bollan zù sott'ægua svergognæ.


FIN DRO CANTO XV.