Revè tʼ Champáce intan quʼ iʼ cháre incë́rc sůn n col n cérf
Podóvi odëi desòt a n lëgn co quʼ ël coiô jů
La fo̊ia sʼ odan segů da vigni chan; sů bi nérf
Fageôl odëi scʼ ël sĕ vergeô col cól bèl grós sů.
Mangiè quʼ ël áva asá, sʼ en val bèl plan dĕ mèz; lëgns
E brůsces, cóstʼ s e valz saorí da só oedl mĕ defʼ nô,
Mi var lisír da sůs orë́dles ‒ Mo vé, chi sëgns
Èl mai giavá ten lëgn iló da man nia dandô?
Na crůge, na roeşa, stë́les, bèsties iló parôl
Tʼ la scórza víves, sëgns segůš, quʼ ël fòs o fòssa
Denant bèl sté zacá tʼ quël lůc ‒ mervo̊ia segů fôl ‒ ,
Da lonce nia troep odëi podôn na pèra ròsa.
Da vígni pért corída fôla, plë́na dʼ brůsces,
Tòc dlóngia l sas odóvi l cérf lesír e gran, quʼ fô
Jeté per téra, chèz mangiâl, pó vèster můsces1;
Iʼ vadʼ n pů plů dʼ impró charan dʼ podëi revè ia dô.
Mo vé quʼ la bèstia mʼ a bampé in sůa prë́šenza,
Sʼ en mů́cia zënza dī charé itʼ sòt la crë́pa;
Iů dô tan snèl quʼ mi pīš podô travérs la šë́nza,
Quʼ crescióva iló tʼ quël lůc; fermé mʼ a n còlp tʼ na rë́pa.
“Qui mai mʼ a dé queš còlp?” pensâi tra mé; da odëi nʼ êl
Nët nia per l scůr quĕ fóva iló; mo půc a půc lʼ oedl
Sʼ aoşávʼ al fòsc; quʼ ël sī tʼ n canton val dʼ ascognů pél:
Iʼ vadʼ dʼ impró pʼ r odëi, quʼ ël è mi cérf a pér2 n vèdl.
Persòna plů venʼ ránda in vita mia nʼ aiʼ odů mai,
Tó lʼ oedl dad ël nʼ podôi, scʼ iʼ ès inche orů́, sòl na òta;
Mo quan quʼ in ůltim ël sʼ alzâ, mĕ dêl ma n té dlái,
Bèl plan dal blòt respèt in fóra dévi indô òta.
- ↑ cfr. Glos. s. v. moscion (Ladinische idiome)
- ↑ a lato, a canto
