Pagina:Sonetti romaneschi V.djvu/417

Da Wikisource.

Sonetti del 1847 407

UN MATRIMONIO FILISCE

     Ah ddunque Nastasia quer nottunese
S’è arisòrta a la fine de sposallo?
Fa un bon negozzio: è un partituccio callo:
Tavola vòta e cquattro piastre ar mese.

     Eppoi, siggnor’iddio!, bast’a gguardallo
Pe’ ccapì cch’è un ziggnore der paese;
E, da tutte le nòve che nn’ho intese,
Cià ggnisempre la bbòtta der vassallo.

     Ha ffurtuna però, ppropio ha ffurtuna!
Ché de rregazze come Nnastasia,
Qui a Rroma tanto, nun ce n’è ggnisuna.

     Io la tiengo ppe’ un mostro de bbontà:
Puro er Curato ha l’oppiggnone mia:
Puro la madre se lo crede; ma...

23 gennaio 1847