Pagina:Storia di Santa Genoveffa.djvu/43

Da Wikisource.

— 32 —

sigune scarzè dai lūs. In Os ŏi cungfidè, e ste a pora nia.“

In despò coffada soutt’ al lengn’, ’l bambing strent al cour, colles mangs tignides sou ōta cui oudli a Iddì in legrimes aspett’la l’alba in chella devota posiziung. Mo la dè vengn’cung angoscies nouies: el ē na dumang scura dutt in ciarù, ’l post ert, imboschè orrido, dutt in crepp, che spuntā, plengn’ de vedli pecc’ fosc’, d’ rōs e trŏgnores de snìure. El m’nā ’ngn’ aria dalla dumang freida e taianta, alla fing āle ciamò m’tù mang a plouei e nevei der da senn. La pura Siora dutta dlacceada tromorā sceoucch’ na fouia, e ’l picce bambing à scumencè a scraiè pur ’l freit, l’umiditè, e da fang. Ella chirì de ban ’ng lengn’ doi o ’ng andr, pur ji ad asosta, o val frutt d’ bosc pur sè parè la fang: nia, no ’ng post sūtt, no na bromora sou na trognora. Spo à la ma, m’ssè cung su deitg delicatg’ crazzè val raisc’ fora d’la terra dlacceada, ch’ ’l sanc intengjō la nei; ella mastià, desch’ ella è bona chella speisa crudia e illa dè al picce.

Debla dunque e fiacca, ’l bambing al cōl, firāla soutt nei e plouia pur chel defert spaventùs, zeinza direziung e zìl; impò ingcand’nò r’vada la secunda ōta souna groupa, veighela soutt a d’ sè inantr routtenes na piccera val verda strenta. Illò s’arpizz’la jou strusciando, e t’ na pera ascognuda inantr lengn’s spesc’