Vai al contenuto

Pagina:Tesoro letterario di Ercolano, ossia, la reale officina dei papiri ercolanesi.djvu/78

Da Wikisource.
36 tesoro letterario di ercolano

TOM. XI. P. I.

PHILODEMI DE RHETORICA.


I. Absurde Stoicos in bonorum censum Rhetoricam adsciscere.
II. Quodnam dicendi genus sequuti sint sapientes.
III. Ut pulchre dicamus, nullo artificio opus esse.
IV. Mirae Rhetorum discordiae, quae artis absurditatem prodit, proferuntur exempla.
V. Sophisticae institutionis pernicies.
VI. Unam in eloquio perspicuitatem quaerere Philosophos decet, praeterea nihil; obscuritatis duplex causa et genus: de ea, quae ex nimia diligentia oritur.
VII. De obscuritate, quae ex negligentia gignitur.
VIII. Quo pacto perspicuitatem adsequi possimus.


TOM. XI. P. II.

PHILODEMI DE RHETORICA.

SECTIO I.


I. Vitiosa Sophistarum pronunciatio.
II. Sophistarum praestantissimi reprehenduntur.
III. In quo sollertia Sophistarum eluceat.
IV. Ad quid abutantur tropis et schematis.
V. De his immerito se iactant.
VI. Peculiariter id probatur ex Sophistarum documentis de Metaphoris.
VII. De Metaphoris praecepta et exempla Rhetorum non prosunt.
VIII. Quidam earum usus a Rhetoribus praedicati recensentur.
IX. Phitodemus respondet Rhetorum argumentis.
X. Translationum usus in reprehensionibus, et vitia inde oriri solita in sermone.
XI. Metaphora obscuritatem parit propter diversam de iisdem rebus auditorum sententiam.
XII. Metaphora delectat, quippe quae novas rerum notitias, et celeriter parit.
XIII. Sophistae, ut se Philosophos ostendant, duriores metaphoras affectant.
XIV. Physici nugas Sophistarum circa metaphoras spernunt.
V. Non omnes, nec omnino fugiendae translationes.


SECTIO II.


I. Sophistica praecepta orationem recte et sublimiter contextam non efficiunt.
II. Obiectioni respondet Philodemus.
III. Ab experientia desumit argumentum.
IV. Notatur adversarii temeritas.
V. Nullam esse exercitationum rhetoricarum utilitatem probat.
VI. Quantam vim exercitationibus suis adrogent Sophistae.
VII. Sed falsitatem suam aperte produnt.
VIII. Neque rectam pronunciationem sibi vindicare possunt Sophistae.
IX. Hanc potius natura, quam ars docet.
X. Eamdem prosequitur demonstrationem.
XI. Indiget etiam naturali dispositione.
XII. Demosthenis sententia non obstat.
XIII. Sophistarum orationibus recte pronuntiandis quid obsit.
XIV. Vitia pronuntiationis in Sophistis.
XV. Pronuntiatio est inter res relativas.
XVI. Quaenam, et quam falso sibi adrogent nonnulli Sophistae.
XVII. Alia Rhetorum absurditas de inventione refellitur.
XVIII. In singulis disciplinis ad quosnam pertineat inventio. . . . . . . . . . .
XIX. Quid Auctor sentiat de inventione, qua Rhetores pollere dicuntur. . . . . . .
XX. Quid valeant Sophistae in triplici quaestionum genere. . . . . . . . . .
XXI. Quid praecipue valeant in genere demonstrativo. . . . . . . . . . .
XXII. Eorum laudationes non prosunt. . . .
XXIII. Immo nocent. . . . . . . . . .
XXIV. Laudando et vituperando impares sunt. . .
XXV. De hac re quid negandum, et quid concedendum sit Sophistis.
Epilogus. . . . . . . . . . . . . .