Vai al contenuto

Pagina:Antologia provenzale, Hoepli, 1911.djvu/202

Da Wikisource.
196 antologia poetica provenzale


Pas proun que me Pan refusado,
Enea me l’an martirisado! —
E ’mbrassè soun amigo; e de vèire Vincèn
De la grand forgo que trenavo
Lou mounde foui qu’envirounavo
Sentien soun cor que tresanavo,
E per éu trasien peno, e plouravon ensèn.
E coume, 1 vabre d’uno coumbo,
Lou brut d’un gaudre que trestoumbo
— Vai esmòure lou pastre amount sus 11 cresten,
Dóu founs de la glèiso mountavo
La voues dóu pople que cantavo,
E tout lou tèmple ressautavo
Dóu cantico tant bèu que sabon 11 Santen.
O Santo, bèlli mariniero,
Qu’avès ebausi nòsti sagniero
Pèr i’ aboura dins l’èr la tourre e lì merlet


Non era abbastanza avermela rifiutata, essi ancora me l’hanno martirizzata. Ed abbracciò la sua amica. Ve en o Vincenzo lamentarsi cosi, la folla numerosa ei e lo circondava, sentiva il cuore trasalire e dividevano.1 suo dolore, e piangevano insieme. E come nei burroni d’una valle il rumore d un torrente che cade in cateratta va a commuovere il pastore lassù sulle creste, dal (ondo della Chiesa saliva la voce del popolo che cantava, e tutto il popolo trasaliva pel cantico si bello che i Santini conoscono. O Sante, belle marinare, che avete scelte le nostre paludi per innalzarvi in aria la torre ed i merli