Vai al contenuto

Pagina:Antologia provenzale, Hoepli, 1911.djvu/210

Da Wikisource.
204 antologia poetica provenzale


Mèste Ramoun ié diguè: Migo,
D’avé ’strassa tant de garrigo,
De que vai me servi, se partes dóu maset?
Car l’afeC’oun que m’ajudavo,
De tu venie! La caud lardavo.
Lou tiò di muto m’assedavo.
Mai te vèire empourtavo e la caud e la set.
Se ’n cop veirés à voste lume
Quauque sant-fèli que s’alume,
Bon paire, sara iéu. Li Santo, sus la prò
Soun drecho que m’espèron. Eto!
Esperas-me ’no passadeto.
Vau pian, Iéu, que siéu malauteto....
La maire alor esclato. Oh! noun, noun, acò ’s tropi
Vole pas, vole pas que mores!
Emé leu vole que demores!
E pièi, ma Mireiouno, e pici se ’n-cop vas ben,


Mastro Raimondo le disse: Amica, d’avere sterpato tante macchie a che mi servirà, se tu parti dalla casetta? Poiché l’affetto che mi aiutava, veniva da te. Il calore dardeggiava, il fuoco delle zolle mi dava la sete; ma vedendoti, spariva calore e sete. Quando vedrete alla vostra lampada bruciarsi qualche falena, buon padre sarò io. Le Sante sulla prora in piedi mi aspettano. Si, aspettate un momentino, vado piano perchè sono malata. La madre allora grida straziata: Oh! no, no, ciò è troppo! Non voglio, non voglio che muoia, con me voglio che resti, e poi, mia piccola Mirella, e poi se starai bene,