| Questa pagina è stata trascritta, formattata e riletta. |
| 238 | antologia poetica provenzale |
2.
Sa fenèstro s’es barrado,
Li rai se soun esvali;
Sus la roso fresco e siavo
Lou vènt-terrau a boufa,
Empourtant prefum e fueio
Dins si nègri revoulun,
E leissant que lis espino
Sus lou pège à mita mori.
Lou fre jalo 11 mesoulo;
L’oumbro de la niue fai póu;
Lis espino soun crudèlo
Qu’ an ensaunousi moun cor,
E moun cor de-longo sousco,
Plourant soun bonur perdu.
(Armana pronvençau — A. 1902).
2.
La sua finestra è chiusa, i raggi sono spariti, sulla rosa fresca e soave ha soffiato il vento,
Trasportando profumi e foglie nei suoi neri vortici e lasciando solo le spine sotto i tronchi a metà morti.
Il freddo gela le midolle, l’umbra della notte fa paura, le spine sono crudeli
Chè hanno insanguinato il mio cuore, e il mio cuore a lungo sospira, piangendo la sua felicità perduta.