Pagina:Basile - Lu cunto de li cunti, Vol.I.djvu/461

Da Wikisource.

jornata ii. trattenimiento vii. 247

sto jodizio, compare miezo la sala no brutto mascarone, che non passava tre parme d’autezza, ma era grossa chiù de na votte. La quale, arrivata nante lo prencepe, disse: «Sacce, Nard’Aniello, ca li vierre1 e lo male procedere tujo t’have arredutto a tante desgrazie, ch’aje passato. Io so l’ombra de chella vecchia, a la quale rompiste lo pignato, che, pe la famme, so morta cessa! Te jastemmaje che fusse ncappato a li strazio de n’orca, e furo saudute li prieghe mieje! Ma, pe la forza de chesta bella fata, scappaste da chelle rotola scarze. Ed aviste n’autra mardezzione dall’orca: ch’allo primmo vaso, che te fosse dato, te scordasse de Filadoro; te vasaje mammata, ed essa te scette da mente. Ma, pe l’arte de la medesema, te la truove a canto! Ma, mo, te torno a mardire: che, pe memoria de lo danno che me faciste, te puozze trovare sempre nante li fasule, che me jettaste, e se faccia vero lo proverbio: chi semmena fasule le nascono corna!» E, ditto chesto, squagliaje comm’argiento vivo, che non se ne vedde fummo. La fata, che vedde lo prencepe spalleduto a ste parole, le dette armo, decennole: «Non dubetare, marito mio; sciatola e matola, s’è fattura non vaglia2; ca io te caccio da lo fuoco!» E, cossì decenno, e scomputa la festa, jettero a corcarese; e, pe confermare lo stromiento fatto de la nova fede promessa, nce fece fermare dui testemonie3, e li travaglie passate fecero chiù saporite li gusto presente, vedennose a la coppella de li socciesse de lo munno, che:

Chi ntroppeca, e non cade,
Avanza de cammino.



  1. Capricci.
  2. Formula per scongiurare una fattura.
  3. Equivoco osceno.