 |
Questa pagina è stata trascritta ma deve essere formattata o controllata. | |
pagina:45 ’ntëur ’l còl, y va dò al bon vödl y pròva cun si zòchi de fè dò i vares de ’n mušát; y ’l puere vödl ğiva mè-drë for böl dan òra, zënza cialè mèi zerúc. ’Nši fòv-i ğič dui doi ’n bon tò’ de strèda. Ma can che ’l lère òva pedù calculè, ch’ i autri doi se-l’ ëss’ muchèda cul mušát, s’ à-l mè-drë fermà ta möža strèda, š’che na böstia che fèš ’l restier. ’L vödl, zënza cialè zerúc, pròva de ’l fè unì dò, i dà ’m pitl struf tel zigl, y diš böl muğöl: “Arri.” – Ma ’l mušát ne se muef plu no fruz no frögul. Y nia ne ğòva: no i dè la bònes, no i dè la ríes, no trè cun duta fòrza tela ciavazina. Finalmënter s’ ëute-l ’l bon vödl, y vëiga, che ’l mušát ie deventà ’n capuziner. Dala gran marueia n’ ësse-l adös no plu cherdù a si uedli. “Pu chi sëis-a?” ’l damande-l, “y ulà ie-pa mi mušát?” Y ’l lère i respuent drët da omel y da smieler: “Mi bon uem! Je son vòš mušát; perdunë-me: ’l ie möfun mesèries del mont. Ëis la bontà de me scutè sú, pò ve cont-i, cò che la me ie suzeduda. Mi bon uem! Je son, š’che udëis, ’n capuziner; vivòve retirà dal mont te na pitla zèla de ’n cunvënt cun fè penitënza y urazión. Ma ’n dí òv-i urtà a rumpì na scudöla, ruğënta y nueva, y ’l guardián m’ à dat na drëta remenèda y per castíc è-i messù deventè per cin ani ’n mušát y viver tan giut sot-al bachët. Pensëde vo, tan d’ jëdeš che mi puere spinèl à messù purtè de biei gran pëiš y tenì òra striches ; ’l röst pudëis ve ’mpensè zënza ch’ èbe drë’ de ve-l cuntè. Ah, še chëstes n’ ie còsses da bradlè y da menè piciá, da cie dëss-uŋ-pa pò bradlè y se fè cumpašión? Ma finalmënter ie passà ’l tëmp, che dòva durè mi castíc; ši, pròpi ’ncuei ie-l òra ’l tëmp, y š’che udëis, sonže žën inò chël da prima. Gën ue-i me desmencë y perdunè, mi bon amíc, dut cant chël ch’ è sufrì y patì; perdunë-me ’nce vo a mí.”
Še bën che nòš bon vödl cherdòva dut y se gudòva de vèlc de na còssa tan straurdinária, òve-l ’mpò ’nce na cërta mueia de messëi unì mè nsì te n’ jëde dal uele y dal mušát. “Bën, bën,” diše-l, “cun vo y de vo sibe pu-mè chël che Idie uel; ma ulà ie-pa revèda la sama de uele?” “L’ uele,” respuent ’l lère, “ie unì purtà y cunsegnà per miracul tela mans del mëune del cunvënt, y žën pudrà-l ’mpië sú al mancul n’ an̄ ’ntier na böla gran lun tela lampa, che vèrt dan ’l autère de sant Antòne, y a vo v’ unierà-l perdunà per ugne gota che vèrt ’n piciá. Y žën, mi bon caro vödl, ie-l ëura, che vède inò zerúc tel cunvënt. Adío, stašëde bën, a s’ udëi.”
Pudëis ve ’mpensè, cò che ch’l bon vödl ie restà iló ’ncantà, danter bën y mèl, cuntënt y mpò föter descunsulà. Ma zënza pensè ’m pöz via y ca, cie che sibe o ne sibe, dà-l riëš ëuta, y va a cësa. Per ’m pöz de tëmp ne fašòve-l ni’ auter che pensè dò a chël ch’ i fòva suzedù, y cunšidrè ce vita santa ch’ i mëina ti cunvënč, a vöster ch’ i vën tan castighèi per ugne pitl fal, y ch’ i muessa fè tan de penetënza.
