Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, II.djvu/39

Märchen

15

ti giu ami la cua!“ Ussa empermetta il gat alla miur, ch' el vegli nuotta haver marveglias de sia cua, sch' ella mondi ordavon. Bien, la miur selai en e va igl emprem sin il piogn. Spert va il gat è suenter, e va cun la cua della miur. Cura els ein stai vi omisdus da l' autra vard dil piogn, sche voleva la miur, ch' il gat dessi ad ella sia cua. Mo quel rispunda: „Dai ami peun; sche dun jeu a ti tia cua!“ Ussa va la miur tier la furnera e gi à quella: „Dai peun à gat; alluscha dat gat à miur cua!“ La furnera rispunda: „Sche porta a mi frina!“ Sinquei va la miur tier il muliner, e gi a quel: „Dai frina à furnera; alluscha dat furnera peun à gat; e gat dat à miur cua!“ Il mulinèr dat per risposta: „Sche dai a mi latg!“ Ussa va la miur tier la vacca, e gi à quella: „Dai latg a muliner; muliner dat frina à furnera; e furnera dat peun à gat; e gat dat à miur cua!“ La vacca rispunda: „Sche dai a mi fein!“ Ussa va la miur ora sin in prau tier ina enzardunza, e gi a quella: „Dai fein à vacca; alluscha dat vacca latg à muliner; e muliner dat frina a furnera; e furnera dat peun a gat; e gat dat a miur cua!“ „Sche dai a mi in per calzers!“, ei stau la risposta della enzardunza. Ussa va la miur tier in calge, e gi a quel: „Dai in per calzes all' enzardunza; e l' enzardunza dat fein à vacca; e vacca dat latg à muliner; e muliner dat frina à furnera; e furnera dat peun a gat; e gat dat à miur cua!“ — „Sche dai a mi veschlas!“, gi sinquei il calge. Ussa va la miur tier ina, che fageva veschlas e gi: „Dai veschlas a calge e calge dat calzes ad enzardunza; et enzardunza dat fein à vacca; e vacca dat latg à muliner; e muliner dat frina a furnera; e furnera dat peun a gat; e gat dat a miur cua!“ La vèschlèra rispunda: „Va tezza en la cazetta; e pren ora in per veschlas: La miur va della spunda della cazetta si, e dat della calira en il pieun caul, e seventscha.

9. Quella dil retg.

Ina gada fuv' ei in retg, che veva in feglia aschi schetga, che vess mai ris. El lai scriver ora en la gasetta, che tgi che possi far rir sia feglia sappi maridar ella. Cheu ha in fegl de paupers geniturs supplicau aschi ditg et aschi liung siu bab per daners de far quei viadi, ch' el ha alla finala dau els. Sin via entaupa el ina femna veglia. Quella damonda, nua ch' el mondi. El gi, ch' el mondi tier la feglia dil retg, per mirar, sch' el possi far rir ella. „Demai, che Ti has getg tutt schi sinzer, sche vi jeu dar a ti in cussegl!“ gi la veglia: „Cura ti eis eus eunc in toc, sche sgola in bi utschi sin teu schuvi seniester. Dai bucca naven quel! Quel vegn a gidar tei.“ „Aba! quellas femnas veglias sto ins schar dir zitgei; ellas han adina la bucca aviarta“; tratga il matt, e va vinavon. Rechti, cura ch' el ei staus in toc, sche sgola in hazer bi utschi sin¹ siu schuvi seniester. El va cun quel si en ina ustria. Cheu er' ei zitgei gasts, e quels han voliu cumprar giu quei utschi; tgi ha voliu dar tschien, tgi dustschien, et in perfin treitschien frs. per quei utschi. Mo el ha ca dau. Cheu tschagegna igl

1. ed. siu