 |
Questa pagina è stata trascritta ma deve essere formattata o controllata. | |
| Märchen | 637 |
ha igl jester aviert e domondau il spus, sch' el vegli vegnir cun el. Il spus ha detg, ch' el vegli schon vegnir ed els dus ein i d' in grond zuler en, entochen ch' els ein arrivai en ina bialla baselgia. Quella era plein candeilas, che ardevan. Traso vegnivan entginas stizzadas ed autras envidadas. Il spus ha domondau, tgiei quei monti. Igl jester ha detg, che mintga candeila vegli dir la veta d' in carstgaun e mintga gada, ch' ina candeila vegni envidada, neschi enzatgi e mintga gada, ch' ina vegni stizzada, mieri enzitgi. Il spus ha domondau de ver sia candeila ed igl jester ha mussau quella ad el. Ella era sin stizzar ora. Tumentaus ha il spus dumendau, de stgar turnar a casa, e quei ha igl jester bugient dau tier. Els ein ira d' in zuler ora; igl jester ha aviert la porta gronda fier ed il spus ei vegnius si el santeri. Ei era bi di; mo il santeri era buca sco avon. Il spus ha voliu ira en sia casa; mo quella era fatga giu e negin saveva zitgiei de quels, ch' eran stai leu. Il spus ei jus tiel farrer e quel ha mirau suenter els cudischs e saviu de dir d' in spus, che seigi jus a piarder avon tschien onns sil di de nozzas. L' autra damaun ei il spus, uss in umm fetg vegl, morts en casa parvenda.
106. Il padrin ed il figliol.
Ei era ina gada in padrin beinston, che havev' in figliol fetg pauper e quel ha lu aunc pers ses gieniturs schon bauld. El ha priu il figliol tier el e tratg si el e cura ch' el ei staus gronds, sche ha el dau daners ad el ed ha detg, ch' el deigi ira ad enprender in mistregn, qual, ch' el vegli e sch' ei meunchi daners, sche detti el. Il figliol pren ils daners e va pli lunsch. Mo suenter treis jamnas tuorn' el tier il padrin anavos. Quel di: „Has schon empriu ora in mistregn?“ Il figliol di: „Jeu hai empriu d' engular, quei sai jeu ussa.“ „Mo eis in fin lader?“ damond' il padrin. Il figliol ha maniau bein. Ussa di il padrin: „Sche ti eis aschi fins, sche stos ti engular questa notg ord miu nuegl il pli bi cavagl e vegnir cun quel damaun tier mei.“ En quei nuegl eran sis bials cavals. Il padrin ha detg als fumegls, de ver quella notg bein adatg sin ils cavals, ei vegni laders ed ils fumegls han empermess de vigliar l' entira notg. Il figliol se trai en de femna veglia e va entuorn las diesch della sera si, mira digl esch dil nuegl en e vesa cheu ils ummens. El roga quels, ch' els dovessen schar vegnir en ina paupra femna veglia a cauld, ei seigi tont freid. Ils ummens han lubiu quei. Cu la veglia ei stada en nuegl, sche ha ella giu a mogna a mintgin in glasin vinars, ch' ei scauldi en. Tut ils fumegls han buiu in glasin per in ed lu entschiet a dormir, pertgei il vinars conteneva dierma. Il figliol ha lu saviu prender commodeivlamein il cavagl ord nuegl, el va en tiel padrin e di: „Bien di padrin, cheu veis
