Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/413

Da Wikisource.

Vitta del b. martir P. Fidel 405

ca jeu sto ira, nua che Deus mi cloma, per sia pli gronda Gloria. Cura ch’el ha priu comiau dals sees chars Religius, scha el dig ad els aviertameing: ch’el vegnissi bucca à turnar pli ent’el Schvizzerland, pertgiei che en Partenz el vegnissi à vegnir mazzaus dals Heretics, per la S. Cardienschia; à strenschend igl maun ad in Bruoder Meinrad de Rapenschvil, [p. 64] scha el dig á gli quests plaids: Deus tgi pertgiri, ô char Frar: nus vegnin bucca pli se veer enten questa vitta: la Rhezia mi spetgia.

Cun tutt, sigirs ch’el vegnis à daventar Martir, sche eis el ius cun legrament enten la Rhezia, schi bein che fova gronda ferdaglia. Sigl di della Boanía ha el teniu avon sin scanciella igls aults Misteris de quella Solemnitat: à schi bein che da dig ennau s’udiva enten quella Tiarra, per la gronda part Heretica, nuot auter, che las menzignas digls fauls Predicants, tón è tón vegniva ensemen in grond Pievel, per el tadlar, se schmervegliond tutts del siu merveglius perdigiar, à tenevan el, sco per in nief Apiestel. Suenter l’emprim Priedi, udeva ins nuot auter, che plidond tutts [p. 65] de quei, sco de caussa mai pli udida, tond’anavont, che era las Vischnauncas lau entuorn se smervegliavan de d’in tal Predicatur, tras la canera, che era rasada ora per tutt’anavon; era dubitavan igls Heretics della lur Cardienschia; aber se vilavan fig sin el igls Predicants. Quei ca moventava la devotiun enten tutts, à che ils tenevan ault sco in Apiestel digl S. Evangeli, fova igl veer el, mónd culs peis bluts, ent’el pli freid temps; cun ina rassa schlietta; cun ina grossa suga entuorn el; fleivels muert la gigina, à staungladat; denter glieud groba, à denter sees inimigs; ad enten aschia gronds basings, esser senza nagin interess; tutt ressignaus alla Providenza Divina, senza negina autra fin, & intentiun, che da gudognar las Olmas.

[p. 66] Per ina aschía ventireivla entschiatta fatgia, scha el voliu ir era per mintgia Vischnaunca de quella Vall, sche gé ch’el ha stuviu vergar grondas Móntognas, a cuolms, de neifs, cun gronda patientia. El perdigiava en mintgia liug, ad aunc biaras gadas en in di, encunter las heresías, mussond la verdat digls misteris Catholics, à d’igls SS. Sacraments, à Ceremonias Ecclesiasticas &c. à se humiliond de plidar cun tutts adual, pitschens, à grōds, cun gronda charinadat, sco ina buna charina Mumma.

Enten tonta breja; è stenta, se schgiginava el cun nuot auter, che cun in frust Paun nér, che fova dau agli per almosna; à per siu ruaus vevel nuot auter, che en pau fein, enten in nuvigl, & era inqual gada sut ina caglia. Schi [p. 67] bein che eran liungas, à grevas las sias fadigias, scha el adina voliu viver suenter la nossa paupradat, à stregna Regla, ad ha mai schau sut neginas dellas sias bunas isonzas, à devotiuns. Ad era figieva el di, é noitg Oraziun mentala, enten la quala ei han viu el biaras