Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, IV.djvu/800

Da Wikisource.
792 Gion Antoni Bühler

goder ina gada cun deletg la sauna aria alpina. Suenter la colaziun montet allura Gian a cavagl e continuet siu viadi inconter Sent. L’aura era bellissima et el laschet ir siu cavagl mo plaun per saver contemplar meglier tot quellas caussas che gli davan in égl e leventavan in el tantas reminiscenzas or’del temps passau. Tot quei che el observava sin sia via, haveva per el in grand interess e que gli pareva sco sche l’intêra natura il beneventass, e lams e dulçs sentiments penetravan siu cor. El era ussa gia passau Crusch e s’approximava a Sent; ussa udit el tuccar a Sent e quella vusch sonora dels zens, che resonavan in dulçs accords nella vallada, il commoventet tocan tier las larmas: el animet siu cavagl ded ir pli spert, per che el arrivi prest nel liuc de sia destinaziun. In toc sut il vitg intupet el in hum, il qual era sin via inconter Crusch, e quel era negin auter che il noder Cla Piçen. Gian il conoschet subit, schegie che il noder era scrodau zun fitg e pareva ded esser vegniu zun vegl. Il noder era aunc in pêr pass distant dal cavalier, che el alzet gia sia capella cun tut respect et auguret il bun di al signur ester. Gian repetet il auguri, schend: „bun di signur noder Cla Piçen!“Il noder stet qua cun bucca averta e non era capavel de capir, co che quest signur ester il conoschi; el havess bugen demandau il grand signur, co el il conoschi, Gian era però gia vargau cun siu cavagl, senza haver merveglias de se fermar pro il noder e de plidar pli lunsch cun el. El arrivet allura subit nel vitg nel moment che il pievel mava in baselgia tier il serveç divin.

Tot che untgiva or’da via al cavalier et il salidava cun grand respect, pertgei in tal signur non vezeva ins mintga di a Sent. Ils humens alzettan lur capellas avant il ester, sco sche quel fuss in member della regenza de Cuera. Gian respondet cun grazia il salit dels contadins e diriget siu cavagl inconter l’osteria del liuc, la quala gli era conoschenta. Ils contadins fagettan milli supposiziuns, tgi che quest bel e nobel signur podessi esser, il qual era arrivau qua in lur vitg dad in temps, che els vezevan aschiglioc mai in ester; els stovettan però aunc star in moment in merveglias, pertgei Gian non se haveva dau de conoscher a negin. Il ostier reçevet siu nobel hosp cun tota curtesia, il manet cun grands compliments in casa, durant che il famegl reçevet il command de haver quitau per il cavagl del ester. Gian prendet ussa in pintg refresc e bandonet allura l’osteria per far ina pintga [p. 84] promenada avant gentar, sco el haveva detg (ditt) al ostier, il qual era ussa façentau sin tots mauns cun la preparaziun d’in bun gentar al inaspectau hosp. Gian traverset las vias della vischnaunca indisturbadamein, pertgei tot il pievel era ussa in baselgia, cun excepziun dels infants pintgs et inquala femna veglia. El diriget ussa ses pass inconter sia casa paterna, et arrivau avant quella, gli saglittan las larmas,