Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VII.djvu/19

Da Wikisource.

Üna Historia da Alexandar lg Pitschan 5

sto lg[s] corfs be sur sia teista, et bragivan da tall sort, chia ll pöval nun s udivan quasi l ün l otar a tschantschar. Co ho lg raig cumanza a tschantschar et ha dit in tall möd: „Udit tuots, meis subgiets, que chi’eu decretesch aqui pervia da quels trais utschels, ills quals sun ng[i]ous avaunt me ün lunch temp per jüdicy. Des eir es[s]ar in miou reginam tuot üna santentia, chia üngiün nun la pos[s]a cuntradir. Sün que hauni dalungia lg[s] corfs taschiou [f. 44a] et s haun dallungia schantos: lg bab dalla dreta dall raig, la mamma dalla vart sneistra et lg fillg in metz, et haun (d)[t]aschiou, sainza a[v]rir lur buochias. Lg raig ha dit in tall möt: „Dimena chi’eu vetz la granda fadia dalla mamma, chi’ella ha hagiou in ell et cun lg mner in la natüra, et eira la obligatiun sia chi’ella portaiva versa dad ell, sia fillg, chi’ella havaiva mno in la natüra, sc(h)o eir que chia ll bab ha fat versa ell, schi jüdich eug, chia la mamma nun dess havair ne nom da mamma, ne ell purtar nom da fillg versa ella. Et nun saia culpaunt da lla obadir ünguotta otar, co, sch’ell la chiatess in sia granda velldüna et in grand bsöng, chi’ell saia cullpaunt da lla giüdar et la surcuorar cun buna vöglia et anim. Ma siand ella sauna et juvna, dimena chi’ella ha vuliou chias[s]ar sia poast in la chiallastria, chi’ella chias[s]a eir huos[s]a in la bondanza. Lg bab dess havair lg fillg et lg pos[s]a cumandar sü[n] ell, et ell lg dess obadir.“Haviand udiou illgs corfs quella santenzchia, ais dalungia ng[i]ou il bab tiers il fillg, et sun ng[i]ous avaunt il raig et s haun be sc(h)o inclinos et fatt revarentias, taunt co a ll ingratzchier. Et sun ious da üna vart dall paiais, et la mamma, sbragint, suleta da l’otra vart dall paiais, uschea chia tuots haun pudiou cunoschar et comprendar, chia üna part s allegraiva et l’otra part havaiva dollur. Lg pöval s ha smüravglia da quaista chios[s]a et lgs corfs sun surtious dall platz regiell et nun sun me vis plü da(t)[d] üngiün. Sün aque ais . . . [f. 44b] Alexandar dalungia avaunt lg raig et ha dumanda, chi vegna dat ad ell que ch’ill eira impromis. Il chie lg raig l ha dalungia sallva, et ha dalunga chlama our ün di da las notzas cun sia figllia, et cun siou sagie hall cufirma, chia Alexandar saia raig. Ma Alexandar ha giavüscha all raig üna favur et l ha ingratzchia per sia granda fidelltat, chi’ell ha hagiou versa ell. Et eir aunchia üna chios[s]a ha ell giavüscha dall raig, et l ha rua, chi’ell il vögllia imprumetar da far, il qual ha fatt. Alexandar ha dit: „Eug sun aunchia ün juvan cumpaing, giavüsch aunchia inquallchios[s]a da imprendar. Eug vulles uschea, chia ngis surtrat il temp dallas nozas, et chia lg raig (in)[m] concedis taunta favur et temp, accio chia eug pudes ir intuorn lgs reginams dallg muond et alls raigs servir, saia in cuort u in chiampagna, accio chia eir eug pos[s]a congiüstar la virtütt, la quella nun ais vnella ne per daners ne per favur, ma per fadia