Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, XII.djvu/213

Da Wikisource.

Sch’ jeu steunchels mavel per las sendas,
Savens in mied has intonau,
E tias soras sin las tendas
20Han pruamein tei compignau.
O suna vinavont cicada,
Solaz ti portas al carstgaun;
Sas per pagaglia la rugada
Tut frestga beiber la damaun.
Elegia.
(Nach Annalas, S. 130, 1906.)
En stiva patertgond stat il poët;
El pus’ il tgau, tegn entamaun la plema,
Las silbas dumbr’ e dumbra cun il det,
E ditg enquera quella, tschella rema.
In cant de primavera less finir
Avon ch’ il di entscheivi sestgirir.
Cheu tunan pass bufatg e tut annetg
Sesarv’ igl esch e spert in um intrescha,
In um che cu’ l arriva sut in tetg,
Anguscha cun tristezia caschunescha.
El entamaun tegn in tizun ardent,
Ch’ el volv’ entuorn e stezza sil moment.
Al cantadur da tema trembl’ il maun,
E sia fatscha vegn pallida, passa;
La plema rocla scadanond giun plaun,
Ses egls sesiaran e siu tgau sesbassa;
Dal mund schi bi a miez della canzun
El sto serender senza dar in sun.
Utschals cantavan giubilonts chorals
E mellis flurs flurevan sin la prada,
Las tibas resonavan tras las valls,
E clar solegl sclareva la vallada
E destadava cun in betsch carin
Las rosas e las gielgias en curtin.
Mo il poët che morts en stiva schai,
Mai vesa pli l’ aurora, la naschenta,
El dorma leu il sien che cala mai,