Pagina:Decurtins - Rätoromanische chrestomathie, VIII.djvu/361

Da Wikisource.

Las Strias, Superstiziun e fantasia 351

Crist. Ch’el tegn’a quint, perche cha que convain.
Eu he udi a dir da quella femna.

Mstr. Gian. Da quella vain pertot il mond tschantschà.

Crist. Oh, que discuorr’ün eir dal abiadi.

Mstr. Gian. Perdun, ün’otra già, meis figl es quà.
(ils auters passan) Mstr. Gian (cun sai).
Ün char infant, a pain’il pled our d’ bocca,
Subit e’ l promt, subit e’ l da retuorn;
Il figl del vschin s’ fa suord, o pür barbotta
E qualche vottas va’ l e ma non vain.
Il früt tradischa saimper sia planta,
Precis uschea era eir seis bap,
Intant ch’el era giuven; tot s’almainta,
Ma meis Duri ais tot ün auter mat.

Duri (arriva). Ach bap! Tant nos amìs, co nossa schlatta,
Non tendan a dovairs per ans güdàr.
Surtrand usche, perdain il gran dafatta;
Perque volain nus duos solets provàr.

Mstr. Gian. Ach veh, char figl! Sün chi mettain fidanza;
Quant vana ais saimper l’ambiziun!
L’amì ais mort, e fraid’ais la fradglianza,
Il mond ais plain d’ingian pertot intuorn.
Pür uozza vez, quant vana füt ma spranza,
E quant ch’ün sün umans as po fidàr;
Perque, unids con anim e constanza,
Volain mais figl daman solets provàr.
(reposa e sospüra.)
Con anim e con sforz da propia bratscha,
Con propria diligenza e virtüd
E con süuors da nossa propia fatscha,
S’acquist’ün la coruna del salüd.